Dag 14: Op weg naar huis

28 februari 2015Geen categorieJolande

Op een hoogte van 10363 meter schrijf ik deze blog. Nog 4778 km naar Amsterdam af te leggen. Ja inderdaad we zitten in het vliegtuig en aan mij de eer om deze laatste blog te schrijven.

We gaan eerst nog even terug naar gisteren, onze laatste dag in Ruiru. ’s Morgens na alweer een heerlijk ontbijt vertrokken we rond de klok van 9 uur naar het weeshuis om de laatste dingen af te maken. In de Dining Hall gingen Erik, Gert-Jan en Ruud hard aan het werk met het plafond. De plafondplaten moesten geplaatst worden en dat viel absoluut niet mee omdat er boven hun macht gewerkt moest worden en er in iedere plaat ongeveer 25 spijkers geslagen moesten worden (helaas hebben ze in Kenia nog nooit van tackers gehoord). Christina ging met een aardig gevolg aan het stekken, want jawel de stekzakjes waren na een week eindelijk gearriveerd. En nu maar hopen dat ze allemaal aanslaan zodat er een mooie handel in Bougainvilles kan ontstaan.

Ina, Hilde, Annika, Evelien en ondertekende gingen buiten aan het werk om het toegangshek verder te schilderen. Ook dan was geen eenvoudig klus omdat de primer niet goed wilde dekken, de verf aan de kwast droogde en de kleur blauw een beetje te blauw was. In de loop van de ochtend kwamen onze Keniaanse vriendinnen ons helpen en ontstond er een hele gezellige verfpartij, waarbij we samen zongen en er bijna toneelstukjes opgevoerd werden. Aan het eind van de ochtend was het hek toch naar onze tevredenheid klaar en bleken ook alle andere klussen zo goed als afgerond.

Na de lunch (rijst met prutje) vertrokken we met elkaar naar het huis waarna we met Martin (de financiële man van BG) in de schoolbus op pad gingen op zoek naar een waterval die op 10 km, of een uurtje rijden afstand zou liggen. Het werd echter bijna de mop van: Kennen jullie de mop van die groep Oosterkerkers die naar de waterval gingen………ze gingen namelijk niet. Want na 1 ½ uur rijden waren we, ondanks dat het een prachtige rit om te rijden was, nog niet op de plaats van bestemming en pas toen begon onze chauffeur naar de weg te vragen. De eerste keer vroeg hij het aan een soldaat: nee jullie moeten terug (zo’n 25 km.!), Dus wij terug en jawel de afslag gevonden maar toen de waterval nog: nergens te bekennen, na weer zo’n 10 km over een onverharde hobbelige weg maar weer een keer gevraagd, nee jullie moeten terug. Gelukkig was het niet warm in de bus, slechts een graadje of dertig op van die heerlijk plakkende stoelen dus de stemming steeg, niet dus.. Zouden we die waterval ooit vinden. Inmiddels ook nog een keer op de weg gekeerd, heel eenvoudig met zo’n schoolbus waarbij we ook nog bijna een span ossen omver reden. Maar goed uiteindelijk vonden we de juist afslag toch en na nog een enorme zandkuil bereikten we na 3 uur de waterval. Jolande gebruikte haar onderhandeling skills nog even om de toegangsprijs flink naar beneden te krijgen (‘’vorig jaar was er veel meer water’’, waardoor ze achteraf nog 50 euro terug kreeg). Maar de waterval (14 falls eigenlijk) was wel de moeite waard. Iets wat je eigenlijk helemaal niet in dat gebied verwacht. En zo konden we toch nog van dit extra uitje genieten Op de terugweg kregen we ook nog een echte politiecontrole en gaf Martin ons nog een kleine sightseeing tour door Ruiru.

Het avondeten bestond deze keer uit: het opmaken van de laatste restjes. En wat bleek daar zat nog een pot met Garlic Pickles bij. Dus wij aten pasta met knoflook, heeeeel veel knoflook. Best lekker maar ook wel heel pittig. Daarna werden de koffers gepakt en begonnen we aan onze laatste avond met elkaar. Na de afwas wilden we onze Keniaanse huisgenotes bedanken voor al het werk dat zij de afgelopen week voor ons gedaan hadden en hebben we hen bedankt met een paar kleine cadeautjes en daarna hebben we nog heel gezellig met elkaar gezongen (en hebben zij gedanst). Heel ontroerend en indrukwekkend was het samen zingen van het lied van Blessed Generation. Onvoorstelbaar hoe snel je in een week een band kan krijgen.

Nadat de meiden vertrokken waren kwamen Bruintje Beer en Miesje Muis langs om verslag te doen van twee weken Kenia met de Oosterkerk. Er werden leuke anekdotes verteld en natuurlijk ook een aantal rake opmerkingen gemaakt. En er werden een aantal awards uitgereikt aan Gert-Jan voor de meest creatieve klusser, aan Jelle voor de meest fanatieke spelletjesspeler, aan Evelien voor het meest muzikale talent een aan Ina voor de meest fanatieke klusser. Een aantal drankjes en hapjes later zochten de meesten toch maar hun bed op want het zou weer vroeg morgen zijn. Vier uur wel te verstaan stond de wekker en de bus vertrok om vijf uur. We namen afscheid van Christina en Ruud en Bettine en Jellie die aan deze reis nog een paar dagen safari hadden vastgeknoopt . En voor het laatst reden we de bijna onmogelijke hobbelige onverharde kuilenweg naar de snelweg alwaar George ons na een uurtje afzette bij het vliegveld en we aan de incheckprocedure konden beginnen en zo zitten we nu dus in het vliegtuig.

Na een voorspoedige reis werden we thuis door een groep thuisblijvers verwelkomd en ontvingen we zelf een roos als welkom. Heerlijk om zo thuis te komen. Het afscheid duurde nog wel even want als groep moeten we elkaar toch nog twee intensieve weken weer loslaten.

Terugkijkend op deze reis zou ik iedereen die ons in de voorbereidingen gesponsord heeft willen bedanken en verder natuurlijk ook iedereen die de afgelopen weken zo met ons heeft meegeleefd. We hebben deze steun van het thuisfront als heel bijzonder ervaren en dit heeft op ons heel veel indruk gemaakt. Verder wil ik Jan van de Geest nog even speciaal noemen. Hoewel hij niet met ons is mee geweest heeft hij in het voortraject wel heel veel belangrijk werk gedaan. Jan, dank voor al je inzet.

En verder hoop ik dat we als Oosterkerk de relatie met de weeshuizen van Blessed Generation en Ria verder kunnen uitbouwen en intensiveren. Het zijn denk ik voor iedereen twee hele enerverende weken geweest maar ik weet zeker dat we iets wezenlijks hebben kunnen betekenen. En als ik mij de blije gezichten voor de geest haal dan wil ik samen met de highscholers zeggen: we are a blessed generation, because God takes care of us!

Yneke Kooij.

Dag 13 – Een ‘gewone’ dag

27 februari 2015Geen categorieGert-Jan

Deze dag begon zoals gewoonlijk: Rond 8 uur ontbijt en rond 9 uur (vandaag kwart over negen) ‘op het werk’. Even ‘een bakkie’ in de teacher’s room om op te starten en daarna iedereen aan zijn of haar werk.

Het is rustig op het terrein. De kleinere kinderen zijn gisteren vertrokken en op het terrein zijn alleen nog de jongens en meisjes die straks (in mei) les gaan krijgen op de Dreamschool. Daarnaast zijn er nog enkele jongeren die hier nog wonen zolang ze nog geen werk hebben en daarom geen eigen huis kunnen huren.

Maar goed, iedereen weer aan zijn eigen werk. Zo hebben we het weer in orde brengen van het gaas-hek. Erik, Marja en Yneke hebben het als hun persoonlijke target opgenomen om dit vandaag klaar te krijgen. Respect!, want ze zitten een groot deel van de tijd in de volle zon hun werk te doen, waarbij ze het losgelaten hekwerk met de hand weer in elkaar vlechten.

Annika, Evelien en Ina hebben gingen vandaag verder met het opknappen van het toegangshek. Ook zij mochten in de brandende zon hun werk doen om het blauw-witte hek weer in ere te herstellen.

Vandaag werd de laatste hand gelegd aan de afscheiding tussen het ‘openbare’ terrein en de slaapzalen. Op de foto is duidelijke te zien dat Ruud (met pet en handen in de zij) de leiding heeft. Hij leert de jongens (of probeert dat in ieder geval) niet alleen hoe ze het schrikdraad moeten bevestigen maar legt ook uit hoe je zoiets aanpakt qua planning en voorbereiding. Zoals je op de foto kunt zien is het in Ruiru een stuk (*ahum*) kouder dan in Malindi; de Keniaanse jongen heeft het zo koud dat hij een dikke muts op zijn hoofd zet. ’t Zal wel een kwestie van wennen zijn.

En dan zijn er nog de werkzaamheden in de (straks voormalige) dining-hall. Deze (grote) ruimte wordt omgebouwd van dining-hall tot computerzaal annex mediatheek annex studieruimte. Naast deze ruimte zit de keuken (die drie houtgestookte soort-van-ovens bevat waarop grote pannen staan). De rook van deze ovens ZOU via de aangebrachte schoorsteen naar buiten moeten worden afgevoerd ware het niet dat het personeel de stook-deuren open laat staan waardoor het grootste deel van de rook de keuken in trekt. Tussen de keuken en de dining-hall zit een groot soort-van doorgeefluik. Een substantieel deel van de rook uit de keuken trekt daardoor naar de dining-hall. Dat is goed te zien aan de grote roetvlek boven het doorgeefluik. Roet in zo’n mooie studieruimte, dat kan natuurlijk niet dus dat doorgeefluik moet er uit en dat moet worden dichtgemaakt. Het verwijderen van het luik mogen wij doen. Voor het dichtmaken wordt een aannemer ingehuurd. Dit is het betere sloopwerk en daar zijn altijd gegadigden voor te vinden. Antoine, Bettine, Christina, Jelle, Marja en ondergetekende hebben zich (o.a.) met deze klus bezig gehouden. Zo slecht als soms de Keniaanse bouwwerken in elkaar zitten zo goed was dit luik bevestigd in de muur. Het kostte nogal wat moeite om het ding er uit te krijgen, maar met de nodige combinatie van subtiliteit en brute kracht ging het uiteindelijk toch best goed.

En dan was er natuurlijk nog het plafond. Hoewel gisteren de voorbereidingen waren gedaan om vandaag te gaan schilderen bleek dat vandaag toch niet mogelijk; er werd teveel gehakt en gezaagd en je wilt geen stof in je net geverfde muur hebben. Julius (de klusjesman) heeft vandaag rondom balken in de muur geslagen (met zeer goede staalnagels, ze bestaan dus wel!) met hulp van een ingehuurde hulp. Vanaf morgen gaat hij daarvoor (op ons advies) één van de jongens van de school voor gebruiken: voor het omhoog houden van een houten balk hoef je niemand in te huren, dat kunnen de jongens ook. Vooral ook omdat die op dit moment (nog) niet veel te doen hebben omdat de Dreamschool nog niet open is.

Ook is er vandaag weer gewerkt aan de elektravoorziening in de ruimte. Gisteren vastgesteld dat er wat draadbreuken zijn (daarvoor komt morgen een elektricien om een offerte te maken) en ook zijn er gisteren inkopen gedaan (denk aan stopcontacten en nieuwe TL-buizen). Vandaag hebben we één van de jongens uit het Outreach-programma (zijn naam is Katana) het aansluiten van de stopcontacten laten doen (na instructie van ondergetekende). Katana had aangegeven (toen we hem op Outreach ontmoetten) later elektricien te willen worden. Een mooie klus voor hem dus 😉 (en Annika bedankt voor de tip!).

Dus er wordt vandaag (zoals ook de andere dagen) veel werk verzet. En daarnaast doen we, on-the-fly zoals dat heet, ook nog aan educatie:

Hierboven al genoemd, Ruud die een aantal jongens probeert bij te brengen eerst na te denken (plannen)
Annika en Evelien die grote prullenbakken hebben geregeld en het lijkt er op dat ze beginnen te snappen dat je afval daarin moet gooien ipv zomaar van je af te gooien. We zien ze nu (uit zichzelf) hun afval naar de prullenbak brengen (en als deze vol is dan brengen ze het naar de afval-verbrandingsplek).
Julius (de klusjesman) die lijkt t snappen dat hij ook gewoon jongens van de school kan inschakelen voor klussen.
Het inschakelen van mensen die niets te doen hebben om hun school-genoten te helpen. Zo was daar Karin (een Keniaanse van 19) die in haar eentje één van de klaslokalen aan het schoonmaken was terwijl een 5-tal andere meiden in de schaduw niets aan het doen waren. Eenvoudig even vragen en korte tijd later hadden de 6 meiden samen 3 lokalen grondig opgeruimd en schoongemaakt.

Nog 2 nachtjes slapen en dan gaan we weer naar huis. En dat is misschien maar goed ook; vandaag viel de ene gewonde na de andere. Voor de lezers ter geruststelling: dat klinkt ernstiger dan het is hoor, maar we hebben vandaag wat medische verzorging nodig voor een aantal mensen waarvoor we Jolande’s hulp inschakelden:

Zo hadden we vandaag Erik die een beenwond(je) opliep doordat hij omviel. Iets met een kuil niet gezien of zo. Een beetje betadine, een pleister en het was weer gefixed.
Yneke die een omvallende kruiwagen (met daarin een rol prikkeldraad) op haar been kreeg. Blauwe plekken (die overigens snel weer weg waren), wat krassen en de schrik. Een gaas met ijs om te koelen was genoeg om Yneke snel weer op de been te helpen.
En dan was er nog een Keniaanse jongen (Mattias) die werd geraakt door een stuk prikkeldraad en een lelijke snee in zijn bovenarm had.

En zo gingen we rond een uur of 5 weer richting het guesthouse waar Christina, Ina en Yneke weer een heerlijke maaltijd maakten met pasta, avocado, carbonara, tomaten, komkommer en, zoals het werd genoemd, een prutje met ham.

Al een paar dagen wordt de afwas voor ons gedaan door een paar meiden die ook in ons guesthouse slapen (op de 2e verdieping). Vandaag waren ze tijdens de afwas aan het zingen. Jolande kreeg eerst, in de keuken, een privé-concert. Vanuit de woonkamer werd door iedereen in stilte meegeluisterd. Eeen luid applaus toen ze klaar waren. Daarna hebben ze voor ons (eerst met z’n 3-en) en later zelfs met 9, nog een paar liederen voor ons gezongen. Mooi hoor.

Morgenmiddag gaan we opeens toch nog een extra uitstapje doen (verrassing!) waardoor we alleen nog de ochtend hebben om te ‘klussen’.
Dus kom vooral nog terug op dit blog om het verslag van morgen te lezen.

Groeten,

Gert-Jan

Dag 12 – Uitzwaaien

26 februari 2015Geen categorieJolande

We zijn inmiddels 3 dagen in Ruïru en helemaal geacclimatiseerd. Al kan ik nog steeds niet wennen aan het hurktoilet op de vrouwenslaapzaal.

Vandaag verhuizen de lagere schoolkinderen uit Ruïru eindelijk naar hun nieuwe thuis. De kinderen worden verdeeld over de weeshuizen in Malindi en Nyamira. We zwaaien de kinderen uit voordat ze aan hun lange busreis beginnen. Jolande, Bettine, Ruud en Antoine hadden hun nieuwsgierigheid niet in de hand en wagen zich in de bussen. Daar constateren ze dat de kinderen op, over en onder elkaar liggen. We stellen ons voor hoe de bussen ruiken en ogen na een reis van 10 uur. Spontaan krijg ik medelijden met de buschauffeurs. Het uitzwaaien van de kinderen geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant zijn de kinderen razend enthousiast en kijken ze uit naar een nieuw avontuur. Ze hebben hun zondagse kleding aangetrokken en praten honderduit. Tegelijkertijd bekruipt mij het gevoel dat de kinderen morgen in een ander weeshuis wakker worden, zonder dat ze daar zelf ook maar iets over te zeggen hebben. Geen ouders die de kinderen uitzwaaien voor de lange reis, maar jongens en meisjes die van elkaar afscheid nemen omdat ze zijn toegewezen aan verschillende weeshuizen. Ook de mama’s, klusjesman Julius en de kok hebben het even moeilijk, al zie je niks aan hen. Ina vraagt aan een mama hoe ze zich voelt: ‘I have strange feelings inside, but I have to be strong for the children’. Zij kennen sommige kinderen al van kleins af aan, en moeten nu afscheid nemen. Misschien zien ze de kinderen ooit weer als ze naar de High school gaan. Nog voordat de bussen vertrekken, rennen een aantal kinderen naar de wc’s voor een laatste sanitaire stop. Dan vertrekken de bussen, en wij zwaaien… totdat we ze niet meer kunnen zien. We blijven achter met de High school leerlingen, op een stil terrein.

Na het uitzwaaien en voordat Ria Fennema op het vliegtuig naar Malindi stapt, evalueren we de afgelopen anderhalve week. We hebben een open gesprek waarbij verschillende onderwerpen aan bod komen. Na de evaluatie gaat iedereen weer vol enthousiasme aan het werk. In de brandende zon gaan Marja, Yneke en Erik en met volle overgave aan de slag met het hek. Waarbij met name Marja en Yneke indruk maken met hun vlechttechnieken. Helemaal ongevaarlijk is het werk overigens niet. Alle drie zitten ze aan het einde van de dag onder de schrammen en hebben ze nog net geen zonnesteek opgelopen. Ruud gaat aan de slag met een aantal tieners, Ina, Christina, Evelien, Annika, Bettine, Antoine en ik beginnen met het verven van de ‘dining room’, Jelle maakt foto’s, Jolande doet de administratie (later vergezeld door Antoine) en Gert-Jan heeft zichzelf omgedoopt tot elektricien. Gert-Jan is de ‘wonderman’ van de groep. Overal waar hij komt is binnen de kortste keren een WIFI netwerk beschikbaar en gaan de lichten branden.

Een zelf gestart project is het ‘wastemanagement’ binnen het weeshuis. Toen we maandagochtend op het terrein aankwamen schrokken we van de hoeveelheid afval dat overal verspreid lag. In heel Kenia ligt overigens afval. Onder het motto ‘een betere wereld begint bij jezelf’, hebben een aantal van ons – met behulp van de kinderen – het afval opgeraapt en verbrand. Annika en Evelien hebben de taak op zich genomen om het ‘wastemanagement’ een structureler karakter te geven, en kwamen dan ook met het idee om afvalbakken te kopen. Deze zijn namelijk niet aanwezig in de tuin van het weeshuis. Jolande en ik zijn de afvalbakken gaan halen bij ons boodschappenrondje in Ruïru.

Boodschappen doen in Kenia is een bijzondere belevenis. De meeste boodschappen doen we hier bij Nakumat (een Keniaanse supermarkt) waar je ongeveer alles kunt kopen: etenswaren, boeken, afvalbakken, levensgrote pannen en een make-up behandeling kunt ondergaan. Het eten is er erg duur en het personeel kijkt wat verveeld voor zich uit. Al lopen ze wel mee naar de auto om onze boodschappen te dragen. Voor groente en fruit gaan we naar de lokale markt. Dit is een ware belevenis met Keniaanse vrouwen die Jolande spontaan gaan knuffelen wanneer zij langskomt en de heerlijkste mango’s, watermeloenen en ananassen verkopen voor een appel en een ei. Ik raad overigens af om de rode pepers te kopen, bij het koken heb ik deze ontpit en fijn gesneden. Vervolgens kon ik de hele avond niet meer stil zitten van de brandende pijn in mijn handen. Na 2 pijnstillers, een Ibuprofen en heel veel boter op mijn handen verminderde de pijn pas rond middernacht.

Aan het einde van de dag nemen we afscheid van Gladys, de weeshuismanager van Malindi (tijdelijk overgekomen naar Ruïri) en de best geklede vrouw die bij Blessed Generations rondloopt. Het is leuk en inspirerend om met haar te praten. Jolande en Gladys spreken af om per email contact te houden. We wensen haar het beste en zwaaien voor de 2e maal vandaag iemand uit.

Veel liefs,
Hilde.

Dag 11 – A peppermint to put away the prutje

25 februari 2015Geen categorieJelle

Tja, wat is dat nou voor titel… Het begon allemaal toen we zaterdag in de bus zaten te wachten tot onze gids terugkwam met de tickets voor het Amboseli. Elke bus met safari-gangers werd ‘belaagd’ door straatverkopers die allemaal voor veel geld dezelfde prullaria probeerden te verkopen aan de, voornamelijk blanke, toeristen. Iedereen in de bus werd ze een beetje zat waarna Yneke zei ‘I am already voorzien.’ Dus met zeer grote regelmaat worden er nu zinnen geroepen die voornamelijk Engelstalig zijn, maar toch ook nog Nederlandse woorden bevatten, zoals:

– It looks like a small reiger

– This is the place where people are burned (had moeten zijn: This is the place where people are burning trash)

De titel van vandaag slaat op het eten tijdens de lunch. In eerste instantie dachten we dat er ugali met sukuma op het menu stond. Gelukkig bleek dat toch niet zo… hoewel, gelukkig… Uiteindelijk kregen we een mix van bruine bonen, mais, aardappel en nog wat groenten die we niet direct konden thuisbrengen. Bruine bonen bleken ook niet echt favoriet en de mais was harder dan gebruikelijk. Hoewel voedzaam, deelde Antoine na het eten pepermuntjes uit met daarbij de vraag: ‘Do you want a peppermint to put away the prutje?’

De rest van de dag werd er overigens weer hard gewerkt: de dininghall krijgt een nieuwe functie, dus daar is vandaag flink geschuurd zodat er later geschilderd kan worden, ook aan het hek tussen hoofdpoort en werkelijke ingang van het schoolterrein werd vandaag weer stevig gewerkt. Het hekwerk is op een aantal plaatsen ingezakt of bevat gaten, dus de gaten worden zo goed en zo kwaad als het gaat dichtgemaakt en waar mogelijk wordt het hekwerk weer opgerekt tot de maximaal haalbare hoogte.

Verder is er vandaag door een aantal mensen in de groep samen met de schoolkinderen een grote schoonmaak gehouden. Dat was erg nodig want, net als in een groot deel van Kenia, lag er op het schoolterrein heel veel afval. Al dat zwerfafval is een groot probleem in Kenia en er is een grote verandering in mentaliteit nodig om hier verandering in te brengen. Voor de highschool gaan we zoen voor prullenbakken die buiten op het terrein geplaatst gaan worden, zodat er een plaats is waar afval verzameld kan worden. Vanuit de scholen van Blessed Generation wil men proberen hier meer aandacht voor te krijgen.

Als afsluiting van de dag en als beloning voor het helpen met het opruimen van het afval was er ook vanmiddag weer een ronde met spelletjes. Er werden penalties genomen, trefbal en brandweerspelletjes (zo snel mogelijk bekertjes water doorgeven e.d.) gespeeld. Toen wij vanmiddag weer vertrokken was het terrein bijna helemaal schoon.

We zijn vandaag trouwens nog een bekende ’tegengekomen’, in het schuurtje an klusjesman Julius hangt namelijk deze foto van Rosalyn Rus samen met een van de kinderen.

Groeten, Jelle

Dag 10 – Eerste dag in Ruiru

23 februari 2015Geen categorieEvelien

Na de lange vermoeiende reisdag van gister, hebben de meeste van ons goed geslapen. Het was, met name voor de dames wel even wennen, slapen op een slaapzaal! Back to basic.

Na het ontbijt vertrekken we vol verwachting naar het weeshuis, dat op een kleine 10 minuten lopen van het guesthouse ligt. Daar worden we enthousiast ontvangen door een grote groep kinderen. Al snel lopen we allemaal hand in hand met minimaal twee kindjes uit het weeshuis….. wat voelen we ons welkom!

Als eerst maken we even een rondje met Julius (de klusjesman) over het terrein, waarbij hij ons laat zien welke klussen we hier kunnen gaan aanpakken. Het is de bedoeling dat de huidige eetzaal wordt omgebouwd tot een bibliotheek/mediatheek. We kunnen daar beginnen met het schoonmaken en verven van de muren, en die zijn hèèl vies! Als de muren gedaan zijn gaan we proberen een nieuw plafond te plaatsen. Julius is hiervoor eigenhandig een steiger van hout aan het bouwen. Daarnaast kunnen we het hek naast het sportveld repareren en daarna plantjes er tegenaan plaatsen.

Daarna verzamelen we ons met alle kinderen in de eetzaal, waar de kinderen per klas een mooi liedje voor ons zingen. Hartverwarmend! Met name de meisjes van de oudste groep zingen het lied van Blessed Generation tweestemmig, wat zo mooi was dat een aantal van ons volschoten. Aan het einde werd er natuurlijk ook een bijdrage van ons verwacht. Antoine deed een heel enthousiast bewegingsspel met alle kinderen, waar ze ook heel enthousiast op reageerden. Als afsluiter van deze verwelkoming werden we door de kinderen rondgeleid over het terrein, de klaslokalen, de slaapzalen en de speeltuin. We merkten al direct dat de kinderen hier veel aanhankelijker en minder gewend aan blanken zijn dan in Malindi. Vooral onze handen, moedervlekken en haren waren erg interessant.
Eindelijk is het tijd om te gaan klussen. De ene helft stort zich op de muren van de eetzaal, de andere helft gaat aan de slag met het hek. Hierbij zijn twee uitzonderingen, Jolande gaat boodschappen doen en Gert-Jan is de hele dag aan het ploeteren geweest, met gebrekkige apparatuur, om het internet aan de praat te krijgen. Als u deze blog kunt lezen, dan is het gelukt!

We lunchen samen met de kinderen; rijst met een linzenprutje. Na het eten klussen we verder en het werk vlot goed. Om 15.00 uur stoppen we met het klussen, omdat we ook met de kinderen hier in Ruiru een spelletjesmiddag willen houden. Omdat de kinderen hier in Ruiru wachten op hun verhuizing naar Malindi of Nyamira, wordt er geen les meer gegeven en vinden de kinderen het heel erg leuk om een georganiseerde activiteit te ondernemen. Vooral de spelletjes met water zijn een gróót succes. Kinderen zijn ook overal op de wereld hetzelfde!

Dan zit onze eerste dag in Ruiru er alweer op en lopen wij warm, moe maar heel voldaan weer naar ons guesthouse. Waar Evelien en Annika een heerlijke pan macaroni voor ons hebben klaargemaakt. Na het eten is het dan eindelijk een keer zover en doen we gezellig spelletjes met elkaar.

Groetjes,
Marja

Dag 9 – Onderweg naar Ruiru

23 februari 2015Geen categorieEvelien

Waarom Antoine zijn blog onder een acacia begon te schrijven vandaag, naast een Maasai en z’n fiets, dat lees je verderop in dit blog. Ik heb zomaar het idee dat dit een lange blog wordt.

Inmiddels is het, nu ik mijn blog schrijf, kwart over negen ’s avonds en komen de geuren uit de keuken van het guest house van Blessed Generation mij tegemoet. Erik, Ina en Yneke zijn aan het koken. Het was een lange reis.

Vanochtend om tien over acht reed de bus weg bij ons tented camp net buiten het Amboseli. We werden al voor het ontbijt getrakteerd op een wolkvrije Kilimanjaro, de dag begint goed! Zullen we vandaag dan eindelijk leeuwen zien? Voor ons ligt een reis die uit twee delen bestaat: 3 uur door het Amboseli wild spotten en 4 uur rijden van het Amboseli naar Ruiru. Onderweg zullen we ergens lunchen.

Voor de gate van het wildpark verzamelen zich rond de bus verkopers in Masai kleding (of echte Masai met verkoopwaar). Dat kennen we nog van gister. Op een wonderlijke manier koopt Jolande een prachtige popcornschaal. De schaal is alleen wel voor 20 procent eigendom van Erik. Hoe dat zit willen ze je vast zelf wel persoonlijk uitleggen. Het is een boeiend verhaal.

Dan volgt hier de samenvatting van de 3 uur durende safari:
Via Thompson gazelles, gnoe´s, zebra´s, koeien en impala´s reden we naar de uitkijkpost van het park. De uitkijkpost kijkt uit over een moeras /plas en over een deel van het park. Maar voordat we de, van de Kilimanjaro afkomstige, rots gaan beklimmen vergapen we ons eerst aan de nijlpaarden. Er ligt er één in het water en er lopen een paar op het droge te grazen. Gaaf om deze grote beesten zo rustig te zien lopen, terwijl er over deze beesten ook wordt verteld dat ze agressief kunnen reageren om het moment dat je dicht in hun buurt komt. Wij blijven voorlopig rustig in de bus.

De nijlpaarden zijn eigenlijk ons hoogtepunt van de dag, voor wat betreft de dieren die we zien vandaag. Voordat we het Amboseli aan noordelijke zijde verlaten, zwaait een groep wrattenzwijnen ons uit. Grappig is dat bij deze uitgang Jolande´s schaal, maar dan in een mooiere, glimmendere, versie te koop wordt aangeboden. Maar wel veel duurder. We wagen ons niet meer aan onderhandelingen, het is half twaalf. We verlaten het park.
En dan zijn we bijna bij het punt aangekomen dat Antoine onder een boom zíjn blog begint. Maar wat gebeurd er tussen het hek van het park en de boom van Antoine? Het begon met een brandlucht die we tien minuten na het verlaten van het park opeens roken. De bus stond snel stil en Timothy en George renden naar de achterkant van de bus. De diagnose: een kapotte linker schokbreker. De bus hing naar links, het wiel liep in de wielkast aan. We konden niet verder.

Autopech in “the middle of nowhere” maakt creatief. Timothy repareerde de kapotte schokbreker met een stuk hout. De reparatie zou de tocht tot aan het asfalt moeten houden. Op het asfalt heb je geen schokbrekers nodig is zijn idee.
Gelukkig houdt het stuk hout tot op het asfalt, en als we bij de eerste stad aankomen dan wordt het stuk hout vervangen door een stuk rubber. Het eerste oponthoud koste ongeveer een half uur. De 14 kilometer over de onverharde weg die we voorzichtig afleggen, kosten ook ongeveer een half uur. Het vervangen van het hout door een stuk rubber kost ook ongeveer een half uur, en die tijd gebruiken we om te lunchen. De ´supermarkt´ bij het tankstation serveert ook patat. Met een Keniaanse ketchup is dit onze lunch. De bus is weer klaar dus we kunnen weer verder. Op naar Nairobi. Het is inmiddels nog ruim 100 kilometer rijden naar Ruiru. Als de drukte in Nairobi meevalt dan zijn we in ongeveer 2,5 uur op onze plaats van bestemming.

Die 2,5 uur zit er niet in. Na ongeveer 15 kilometer ruiken we weer een brandlucht en horen we iets ernstig aanlopen. We zitten dan inmiddels al wel op de snelweg, dus we stoppen in de berm naast de vluchtstrook. Terwijl wij naar het dichtstbijzijnde tankstation lopen, draait de bus op de snelweg (één rijstrook per rijrichting). Terwijl wij een plekje in de schaduw opzoeken repareren Timothy en George voor de derde keer de bus. Na het hout en het rubber, werd er nu een stuk metaal gebruikt om de gebroken schokdemper te repareren. Oefening baart kunst: na twintig minuten konden we weer instappen. Tijdens het wachten zaten wij de rijtijden naar Ruiru door te rekenen. Hoe snel rijdt de bus met deze schokdemper, hoe ver moeten we rijden, komen we nog voor het donker aan? Het idee is om de schokdemper in de volgende stad te laten lassen. Maar omdat het eigenlijk heel goed gaat met de bus blijven we doorrijden. Door een aantal politie stops rijdt het af en toe wat langzamer en schuift onze aankomsttijd daardoor ook verder op. Het is al bijna donker en de lichten van de meeste auto´s zijn al aan als we voor de laatste keer vertraging oplopen. Door een opstopping bij een afslag besluiten we rechtdoor te gaan, de snelweg weer op en bij de volgende afslag weer terug. Zo proberen we ons laatste stuk route naar het guesthouse van Blessed Generation af te leggen.

Uiteindelijk als we in de juiste wijk zitten, dan komt voor sommigen het ergste: de onverharde weg vol kuilen en geulen. Over een stukje van 2 kilometer doen we bijna een half uur. En dan komen we bij het hek van het guesthouse. We zijn, weliswaar 3,5 uur later dan gepland, op de plaats van bestemming aangekomen.

Voordat we kunnen gaan koken moeten niet alleen de boodschappen, maar ook alle tassen van de bus. We nemen (voorlopig) afscheid van Timothy en George. Bij het uitpakken van de bus komen we er achter dat we bepaalde etenswaren die eigenlijk in een koelkast horen, niet 3 dagen lang in een bus van 30 graden kunnen bewaren. De geur die al een poosje in de bus hing, kwam dus niet van zweetvoeten en –oksels, maar van… Dat ligt nu in de prullenbak buiten.

Het welkom dat voor vanavond stond gepland is doorgeschoven naar morgen. Tussen half negen en negen worden we verwacht. Dat betekent dat we om half negen hier vertrekken. Of dat lukt.. dat lees je morgen.

Groetjes,
Christina

Dag 8 – Safari in Amboseli

23 februari 2015Geen categorieEvelien

Op zondag 22 februari begin ik met het schrijven van deze blog zittend op een steen met uitzicht op de Kilimanjaro, een Maasai in blauwe outfit die naast me tegen zijn fiets staat te leunen, de groep gezellig pratend om me heen en onze bus die op een krik staat. Een krik? Lees dan snel de blog van Christina.

Op zaterdag was het vroeg op. Timothy wilde ons om 7.00 uur bepakt en bezakt in de bus hebben zitten voor een game drive door Tsavo, op zoek naar de leeuw voor Evelien. Met Jolande in de groep en een chef-kok die in één pannetje versie omeletten bakt is dat echter een utopie. Maar goed, om 7.30 uur konden we weg.

Tijdens de game drive konden we wederom genieten van een overvloed aan olifanten. Wat blijven het majestueuze dieren om te aanschouwen, echt indrukwekkend! Ook tijdens de safari is Timothy onze bron gids met kennis van zaken. Toch vragen we ons soms af of alle kleinere ‘hert-achtige’ allemaal wel ‘waterbokken’ zijn. Timothy is hier duidelijk in: “yes, those are waterboks.”

Na de game drive vervolgden we onze weg richting Amboseli. De geasfalteerde weg tussen Mombasa en Nairobi was een ware verademing. In de voorgaande dagen zijn onze ledematen flink op de proef gesteld met alle hobbelwegen. Gelukkig zijn wij de strijd ongeschonden doorgekomen. Over de bus hebben we het even niet… Op de ‘snelweg’ hebben we kennis gemaakt met de Keniaanse manier van transport. In Nederland hebben we diverse spreekwoorden voor gevaarlijke en roekeloze chauffeurs en wat ons betreft kan ‘rijden als een Keniaan’ daaraan worden toegevoegd. Onze chauffeur George hoort gelukkig niet in dat rijtje en kiest zijn inhaalmanoeuvres zorgvuldig uit, zo bevestigt Yneke ons vanuit de front seat. Het openbaar vervoer laat zich op geen enkele wijze vergelijken met dat in Nederland: bussen racen met elkaar om zoveel mogelijk passagiers mee te kunnen nemen en ‘vol is vol’ gaat niet op. Bovenop de bus kan de bagage immers tot zeshoog worden vastgeknoopt.

Rond 14.00 uur komen we ongeschonden aan bij ons ‘hotel:’ een tentenkamp dat nog een stukje luxer is dan die van de vorige nacht. Dat blijkt al uit de natte handdoekjes die we bij aankomst aangereikt krijgen om de stof van ons gezicht en handen af te wassen. Dat blijkt geen onnodige luxe want binnen enkele seconden zijn de witte handdoekjes oranje geworden.

Na de lunch stonden we om 16.00 uur op game drive gegaan. Kort voor vertrek bleken Jolande en Hilde ‘safari-moe’ te zijn en verkozen een middagje zwembad (ja, dat staat er echt) boven de safari. Bij terugkomst bleken de dames het er goed van genomen te hebben met een duo-massage, luieren aan het zwembad en een gin-tonic. Het safari-leven is zwaar…

De rest van de groep ging snel onderweg, hopende nu echt een leeuw te zien. Binnen enkele minuten stonden we voor de toegangspoort tot het park. Timothy ging de kaartjes halen en liet ons in de bus rustig wachten. Rustig? Nou ja, we werden direct belaagd door ca. 10 verkopers in Maasai kleding die ons allerlei prullaria aan probeerde te smeren. Ruud & Christina probeerde de verkopers met een resoluut maar duidelijk “hapana” (Swahili voor “Nee”) af te schepen maar helaas zonder resultaat. Of dat door koppigheid, een gebrek aan kennis van het Swahili of door hun uitgerekte oren kwam is tot op heden onbekend. In een poging ze af te wimpelen gooide Yneke het over een andere boeg met de inmiddels befaamde woorden “I am already voorzien.” Helaas Yneke, “mama” (blijkbaar Swahili voor een ‘vrouw die geen tiener meer is’ bleek van alle kanten bestookt te worden. De effectieve manier hebben we toch gevonden: ramen dicht, omdraaien en negeren. In Malindi waren we immers al op succesvolle souvenirs jacht geweest.

Na een kwartier formulieren, procedures en andere bureaucratische bezigheden mochten we Amboseli in. Tijdens de game drive konden we nr. 2 van de big five bijschrijven en we hadden mazzel: niet één maar een hele kudde buffels. Tijdens de drive kregen we ook vele zebra’s, gnoe’s, impala’s, waterbokken, Thompson gazelles, bavianen en olifanten te zien. Maar helaas, ook vandaag geen leeuwen…Het toetje kwam, zoals goed gebruikelijk is, aan het einde. De wolken verdwenen en de majestueuze Kilimanjaro werd zichtbaar. In combinatie met een voortreffelijke zonsondergang, zoals velen ze bij Out of Africa, hebben gezien, was het een safari die we voor lange tijd zullen heugen.

Terug in het tentenkamp gingen de meeste zich opfrissen onder een warme of lauwwarme douche. Gert-Jan en Antoine besloten de douche nog even uit te stellen door een korte duik in het inmiddels gesloten en donkere zwembad. Omstreeks 20.00 uur zaten we allen fris en fruitig aan tafel. Na wederom een uitgebreid diner – ‘geniet er maar van, na morgen zitten we spartaans in Ruiru’ – kwam het slotstuk van de avond: een traditionele dans van de Maasai.

Even daarvoor hadden Annika en Evelien al een ontmoeting met een Maasai die, compleet met speer, op wacht stond voor het toilet. De dames hadden even nodig voordat ze genoeg moed hadden verzameld voor hun broodnodige sanitaire stop. Voor Annika was de schrik nog niet bekomen want zittend om het kampvuur bezorgden de hoge gillen van de ‘zingende Maasai’ haar opnieuw de stuipen op het lijf.

Na een uitgebreid gebed begonnen de Maasai aan de uitvoering van hun drie verschillende dansen. In alle eerlijkheid kon ik het verschil tussen de drie niet ontdekken maar bij nummer twee mochten we ook meedoen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen dus: hup, hand in hand met een Maasai soepel door de knietjes en lekker de lucht in springen onder begeleiding van hun ‘heuh heuh’ zang. Toen het eerste schaap over de dam was volgenden ook Erik, Ina, Hilde en zelfs Annika het voorbeeld van Antoine om met de Maasai te dansen. De anticlimax van de voorstelling kwam tijdens het derde nummer toen een van hen met de pet rond ging. Het merendeel van ons had de portemonnee in de tent liggen maar gelukkig was daar Hilde die per ongeluk twee euro gaf (in haar beleving was 1 euro meer dan voldoende maar het donker had ze de verkeerde munt te pakken). Heel internationaal zijn de Maasai nog niet want ze wilde ‘change’ naar de Keniaanse Shilling. Na bijna de hele groep rond te zijn gegaan was Evelien de grote redder van deze meneer.

We besloten de avond met één of twee drankjes/cocktails in de bar. De laatste borrelaars ‘Hilde, Erik, Jolande en Antoine werden door het uitschakelen van de generator resoluut naar hun tent gewezen. Op weg naar een nieuwe dag…

Groetjes,
Antoine

Dag 7 – Eerste safaridag

23 februari 2015Geen categorieEvelien

Het is al weer een week geleden dat we zijn vertrokken. Time flies when having fun! En ook al weer (bijna) een week geleden dat we de olifantjes en giraffes in Nairobi hebben bezocht. Maar vandaag mochten we de dieren in het echt gaan aanschouwen in Tsavo East safari park.

Vanochtend zijn we vroeg vertrokken en we begonnen al met goed nieuws. De souvenirs van Marja en Annika voor het thuisfront waren terecht! Om 7 uur stond de bus klaar om ingeladen te worden. Timothy en George tilden alle 14 koffers van rond de 23 kilo zo op het dak en zette het vast met touw en een zeil. Wat bij sommige van ons voor vraagtekens zorgde of we niet zouden omkantelen van de combinatie slecht wegdek + veel gewicht aan de bovenkant. Maar het kwam uiteindelijk allemaal goed.

Na een lange weg over het hobbelige wegdek (wat net voelde als een trilplaat in de sportschool op zijn hoogste stand) kwamen we om 12 uur aan bij de Main Gate van Tsavo East. De paspoorten werden gecontroleerd en wij konden ondertussen al de eerste wilde dieren bekijken. Aan de kant van de oever lag namelijk een grote krokodil. Tot schrik van Ina want die was eerst nog de olifanten die verder op stonden te observeren. Toen de zich omdraaide en een meter of twee liep zag ze hem ineens en zei ‘Ooh grut’. Niet het eerste wat bij mij zou bovenkomen als ik oog in oog stond met een 3 meter lange krokodil.

Maar goed, we stapte weer in de bus en begonnen de reis naar het kamp waar wij eerst zouden lunchen en ’s middags van daaruit een Game Drive zouden doen. Op weg naar het kamp kwamen we langs een water poel, waar een paar families olifanten aan het drinken en wassen waren. Een prachtig gezicht! Toen we eenmaal aankwamen bij Ndololo werden we warm verwelkomd met een drankje en de boodschap dat we ’s avonds niet alleen mochten rondlopen vanwege de wilde dieren.

Na een kort opfris momentje gingen we lunchen, er was heerlijk gekookt en er was lekker veel vers fruit. Vervolgens stapte we weer in de bus om aan de Game Drive te beginnen. Ook hier kwamen we weer prachtige dieren tegen. Zebra’s, struisvogels, spring en water bokken en vooral heel veel olifanten, je zou bijna denken dat we al genoeg van de ze hebben. En tot grote vreugd van Annika (onze grote giraffe fan) kwamen we ook nog een hele familie giraffes tegen, met een baby giraffe!

Op de weg terug stonden we even stil.. we zaten allemaal in spanning te wachten wat Timothy had gezien. Waren het apen? Zebra’s? Giraffes? Of misschien toch een leeuw?! Tot mijn grote teleurstelling was het niks.. en ik hoopte nog zo op een leeuw, die moet maar wachten tot morgen (hopelijk). We kwamen net op tijd (voor het donker) terug bij het kamp. We konden nog net de zon zien ondergaan achter de bergen. Even douchen en we waren weer klaar voor het avondeten. Op het menu stond lamsvlees, varkensvlees, pasta, aardappels, groentes en heerlijke salades. Vervolgens was het de beurt voor de toetjes, ook die zagen er allemaal verrukkelijk uit. Tot dat Annika en ik iets geks in de pudding ontdekte. Het bestond uit twee delen, de een wat dikker dan de ander en met haartjes erop. Toen wij ons realiseerde dat het wel eens een poot van een sprinkhaan kon zijn hebben we dat deel van het toetje maar laten staan.

Na het eten was het natuurlijk tijd voor sterke verhalen bij het kampvuur. De Maasai-man (die 3 maanden op het tentenkamp werkt en daarna 3 weken terug gaat naar zijn familie in Amboseli) vertelde over zijn leven als Maasai. Zij hebben de keuze om niet 1, niet 2, niet 3 maar zelfs 4 vrouwen te kunnen trouwen! Maar daar moet je ook wel wat voor over hebben, want vrouwen kosten geld en die staan bij hun gelijk aan koeien. Dus wil je 4 vrouwen, dan zal je toch echt minimaal 15 koeien moeten hebben, en dat is een duur grapje. Een mannen trouwen met vrouwen daar, niet andersom. En sterke mannen nemen geen nee voor een antwoord op hun huwelijks aanzoek, en echte man probeert het vaker. Hij is ook de eerste die moet zeggen ‘i love you’, zoiets komt van de man en niet van de vrouw. Ook vertelde hij dat olifanten de grootste bedreiging was voor de mens, en zeker als de Maasai een slokje te veel op hebben gehad van hun eigen gebrouwen alcohol. De olifant liep dan gewoon over hen heen. Maar dit heeft niet alleen nare gevolgen voor de Masai maar ook voor de olifant zelf. Als de olifant een mens heeft vermoord dan gaat hij naar mensen ruiken en dan wil de rest van zijn olifanten groep hem er niet meer bij hebben, waardoor hij verstoten wordt en alleen verder moet leven.

Maar toen was het toch echt bedtijd. De Maasai-man bracht ons netjes naar de tent die we weer op slot deden tegen de apen. Jolande, Ina en Hilde bleven nog even naar de sterren kijken. En terecht want de hemel is hier zo helder dat je alles ziet. Prachtig!

Maar goed, morgen weer een dag om leeuwen te spotten.

Ciao,
Evelien

Dag 6 – An other day at the office?

De wekker van mijn telefoon gaat. Ik druk op snooze. Over negen minuten gaat een tweede wekkertoon, dan is het tijd om op te staan. Hier houdt de overeenkomst met een gewone werkdag op. Het is dan een uur of zeven, ik lig bovenop de dekens behoorlijk plakkerig in bed, onder een klamboe. De airco doet het nog steeds niet, ondanks dat er gisteren iemand twee uur mee bezig is geweest. Zodadelijk nog maar een keer klagen bij de receptie, maar eerst ontbijten.

Zoals jullie al in eerdere blogs van mijn reisgenoten hebben kunnen lezen ben ik in Kenia, samen met 13 anderen uit de Oosterkerk. Op werkvakantie, om vrijwilligerswerk te doen bij Blessed Generation. Op dit moment zitten we in Malindi.

Nadat de wekker voor de tweede keer is gegaan sta ik op. Na een korte douche loop ik, inmiddels ook aangekleed, naar de buren. Dat zijn niet geheel toevallig mijn reisgenoten. Alle maaltijden gebruiken we daar gezamenlijk. In dat appartement staat de doos met sponsorkaarten. Op de laatste drie van mijn setje plak ik nog een postzegel en zet ze in de doos.

Het klaarmaken van het ontbijt begint een gestroomlijnd proces te worden, de hoeveelheid koffie (opgeschonken filterkoffiepot), thee en gekookte eitjes, gesneden vers fruit en toast is inmiddels redelijk afgestemd op de behoefte en door de ontbijtploeg ook op tijd klaargezet.

Ik wil voor het ontbijt ook de foto’s nog even uitzoeken, maar ook vandaag gaat het niet lukken. Want inmiddels is het kwart voor acht, tijd om aan tafel te gaan. Met een half uurtje zit alles er in en ruimen we gezamenlijk af. De afwasploeg doet de rest. Een kwartiertje later stappen we de bus in om in een half uurtje naar het terrein van Blessed Generation te hobbelen. Letterlijk hobbelen, want hoewel we een stukje asfalt op de route hebben, wat ook best aardig is, is een groot deel onverhard met de bijkomende hobbels en kuilen. Van links naar rechts slingerend probeert onze vaste chauffeur de ergsten te ontwijken, maar kan daarbij niet voorkomen dat we ons deel ontvangen.

Bij Blessed Generation Malindi aangekomen besef ik me dat dit onze laatste dag daar is. In die paar dagen tijd hebben we veel gedaan en ook veel contacten opgedaan met de staf en de kinderen.

Lees verder Dag 6 – An other day at the office? →

Dag 5

19 februari 2015Geen categorieIna

Blog Woensdag 18-2-15

Vanochtend zijn haast alle materialen aanwezig die we nodig hebben, zelfs een knijptang om de spijkers mee uit de kozijnen te halen. Erik helemaal happy, hij heeft zijn carpenterstool. Erik, Marja, Annika en Evelien storten zich nu op het vernieuwen van het horrengaas en de kozijnen van de slaapzaal waar hoogstwaarschijnlijk de volgende week de kinderen uit Ruiru komen. De kozijnen worden deels vervangen door nieuw hout en deels geschuurd en opnieuw geschilderd. Christina stort zich op het schuren en verven van de kozijnen. Ruud is bezig met het regelen van alle klussen. Ina is bezig om de nieuwe bureautafeltjes in de lak te zetten en wordt daarbij geassisteerd door 2 mannen.

Antoine, Hilde en Yneke gaan op outreach. Vandaag een uitgebreide versie met 8 huisbezoeken. Ook voor hen is het indrukwekkend om mee te maken. Naast enkele echt schrijnende en bijna uitzichtloze situaties vandaag ook een erg positief verhaal. Een gezin met 5 kinderen is uit Uganda naar Kenia gevlucht. In Kenia komen de ouders snel te overlijden waardoor de kinderen naar hun oom gaan, die zelf al 9 kinderen heeft. 14 kinderen opvoeden, eten geven en naar school laten gaan is bijna onmogelijk. Via via komt hij in aanraking met Blessed Generation en gaan de weeskinderen naar de school in Malindi. Nu, ca 15 jaar later zijn de kinderen naar de primary en high school geweest en wachten nu twee meisjes op het bericht dat ze toegelaten worden tot de universiteit. De 3 oudsten zijn inmiddels afgestudeerd en verdienen hun eigen boterham en zijn ze niet langer afhankelijk van steun van derden. Een mooi voorbeeld van talentvolle kinderen die juist die ene kans die Blessed Generation hun kan bieden met beide handen hebben aangepakt!

De lunch is bij de kinderen in de eetzaal en bestaat uit oukali, een soort puree van maismeel en een groente die ons sterk deed denken aan stamppot boerenkool zonder worst.

‘s Middag gaan een paar mensen souvenir inkopen doen in Malindi en hebben de kunst van het onderhandelen bedreven, en Jolande heeft boodschappen gedaan. Enkelen hebben zich met de tuktuk naar huis laten brengen, een soort taxi op 3 wielen. Yneke, Marja en Annika stappen in de tuktuk om weer terug te keren naar Eden House. Op het moment dat ze willen wegrijden komt er ineens een tuktuk schuin voor hen staan zodat ze niet weg kunnen rijdenEr komt een politieagent uit met een groot geweer. Hij haalt de sleutels uit het contact dus Yneke Marja en Annika bedenken van alles wat de reden van deze aanhouding zou kunnen zijn. Ze stappen uit. Het blijkt dat de tuktuk niet had mogen stoppen op die plek. Ze mogen weer verder rijden.

De rest blijft in het weeshuis om verder te klussen en krijgen daarbij hulp van een schoolklas. Een paar kinderen helpen bij het fabriceren van nieuwe bureautafeltjes. Anderen helpen Ruud, Antoine en Jelle bij het opknappen van de elektriciteit en wat andere klussen. De rest helpen Christina en Ina bij het schilderen van de kozijnen en kastjes. De kinderen zijn zeer leergierig en willen graag helpen. Zij willen ook weten waarom ze moeten schilderen en onder de nodige aanwijzingen is het resultaat redelijk. Het belemmert echter wel de productiviteit maar we kijken allemaal terug op een zeer geslaagde middag.

‘s Avonds gaan we met elkaar eten bij de Driftwood club. Een restaurant aan het strand. Erik, Gertjan en Ina nemen een duik in de Stille oceaan. Heerlijk warm water met wat zeewier en weinig branding vanwege een rif verder in de zee. Geen haaien, slechts? een kwal die Gertjan heeft aangeraakt.

Eerst wat drinken met elkaar en daarna aan tafel. De dag wordt doorgesproken en we bespreken met elkaar de plannen en activiteiten voor de komende week in Ruiru. De plannen zijn nogal gewijzigd maar daar kijken we niet meer van op. We zullen ons niet meer bezig houden met het scheikundelokaal, daar is een aannemer voor aangenomen maar ons m.n richten op het verhogen van het plafond in de keuken en zullen er aanpassingen verricht worden in de eetzaal.

Morgen gaan we verder met de bureaukastjes en de kozijnen en zullen Vester, Ria en de kinderen bij ons komen eten. De kinderen verheugen zich al op het zwembad.

Ina