Waarom Antoine zijn blog onder een acacia begon te schrijven vandaag, naast een Maasai en z’n fiets, dat lees je verderop in dit blog. Ik heb zomaar het idee dat dit een lange blog wordt.

Inmiddels is het, nu ik mijn blog schrijf, kwart over negen ’s avonds en komen de geuren uit de keuken van het guest house van Blessed Generation mij tegemoet. Erik, Ina en Yneke zijn aan het koken. Het was een lange reis.

Vanochtend om tien over acht reed de bus weg bij ons tented camp net buiten het Amboseli. We werden al voor het ontbijt getrakteerd op een wolkvrije Kilimanjaro, de dag begint goed! Zullen we vandaag dan eindelijk leeuwen zien? Voor ons ligt een reis die uit twee delen bestaat: 3 uur door het Amboseli wild spotten en 4 uur rijden van het Amboseli naar Ruiru. Onderweg zullen we ergens lunchen.

Voor de gate van het wildpark verzamelen zich rond de bus verkopers in Masai kleding (of echte Masai met verkoopwaar). Dat kennen we nog van gister. Op een wonderlijke manier koopt Jolande een prachtige popcornschaal. De schaal is alleen wel voor 20 procent eigendom van Erik. Hoe dat zit willen ze je vast zelf wel persoonlijk uitleggen. Het is een boeiend verhaal.

Dan volgt hier de samenvatting van de 3 uur durende safari:
Via Thompson gazelles, gnoe´s, zebra´s, koeien en impala´s reden we naar de uitkijkpost van het park. De uitkijkpost kijkt uit over een moeras /plas en over een deel van het park. Maar voordat we de, van de Kilimanjaro afkomstige, rots gaan beklimmen vergapen we ons eerst aan de nijlpaarden. Er ligt er één in het water en er lopen een paar op het droge te grazen. Gaaf om deze grote beesten zo rustig te zien lopen, terwijl er over deze beesten ook wordt verteld dat ze agressief kunnen reageren om het moment dat je dicht in hun buurt komt. Wij blijven voorlopig rustig in de bus.

De nijlpaarden zijn eigenlijk ons hoogtepunt van de dag, voor wat betreft de dieren die we zien vandaag. Voordat we het Amboseli aan noordelijke zijde verlaten, zwaait een groep wrattenzwijnen ons uit. Grappig is dat bij deze uitgang Jolande´s schaal, maar dan in een mooiere, glimmendere, versie te koop wordt aangeboden. Maar wel veel duurder. We wagen ons niet meer aan onderhandelingen, het is half twaalf. We verlaten het park.
En dan zijn we bijna bij het punt aangekomen dat Antoine onder een boom zíjn blog begint. Maar wat gebeurd er tussen het hek van het park en de boom van Antoine? Het begon met een brandlucht die we tien minuten na het verlaten van het park opeens roken. De bus stond snel stil en Timothy en George renden naar de achterkant van de bus. De diagnose: een kapotte linker schokbreker. De bus hing naar links, het wiel liep in de wielkast aan. We konden niet verder.

Autopech in “the middle of nowhere” maakt creatief. Timothy repareerde de kapotte schokbreker met een stuk hout. De reparatie zou de tocht tot aan het asfalt moeten houden. Op het asfalt heb je geen schokbrekers nodig is zijn idee.
Gelukkig houdt het stuk hout tot op het asfalt, en als we bij de eerste stad aankomen dan wordt het stuk hout vervangen door een stuk rubber. Het eerste oponthoud koste ongeveer een half uur. De 14 kilometer over de onverharde weg die we voorzichtig afleggen, kosten ook ongeveer een half uur. Het vervangen van het hout door een stuk rubber kost ook ongeveer een half uur, en die tijd gebruiken we om te lunchen. De ´supermarkt´ bij het tankstation serveert ook patat. Met een Keniaanse ketchup is dit onze lunch. De bus is weer klaar dus we kunnen weer verder. Op naar Nairobi. Het is inmiddels nog ruim 100 kilometer rijden naar Ruiru. Als de drukte in Nairobi meevalt dan zijn we in ongeveer 2,5 uur op onze plaats van bestemming.

Die 2,5 uur zit er niet in. Na ongeveer 15 kilometer ruiken we weer een brandlucht en horen we iets ernstig aanlopen. We zitten dan inmiddels al wel op de snelweg, dus we stoppen in de berm naast de vluchtstrook. Terwijl wij naar het dichtstbijzijnde tankstation lopen, draait de bus op de snelweg (één rijstrook per rijrichting). Terwijl wij een plekje in de schaduw opzoeken repareren Timothy en George voor de derde keer de bus. Na het hout en het rubber, werd er nu een stuk metaal gebruikt om de gebroken schokdemper te repareren. Oefening baart kunst: na twintig minuten konden we weer instappen. Tijdens het wachten zaten wij de rijtijden naar Ruiru door te rekenen. Hoe snel rijdt de bus met deze schokdemper, hoe ver moeten we rijden, komen we nog voor het donker aan? Het idee is om de schokdemper in de volgende stad te laten lassen. Maar omdat het eigenlijk heel goed gaat met de bus blijven we doorrijden. Door een aantal politie stops rijdt het af en toe wat langzamer en schuift onze aankomsttijd daardoor ook verder op. Het is al bijna donker en de lichten van de meeste auto´s zijn al aan als we voor de laatste keer vertraging oplopen. Door een opstopping bij een afslag besluiten we rechtdoor te gaan, de snelweg weer op en bij de volgende afslag weer terug. Zo proberen we ons laatste stuk route naar het guesthouse van Blessed Generation af te leggen.

Uiteindelijk als we in de juiste wijk zitten, dan komt voor sommigen het ergste: de onverharde weg vol kuilen en geulen. Over een stukje van 2 kilometer doen we bijna een half uur. En dan komen we bij het hek van het guesthouse. We zijn, weliswaar 3,5 uur later dan gepland, op de plaats van bestemming aangekomen.

Voordat we kunnen gaan koken moeten niet alleen de boodschappen, maar ook alle tassen van de bus. We nemen (voorlopig) afscheid van Timothy en George. Bij het uitpakken van de bus komen we er achter dat we bepaalde etenswaren die eigenlijk in een koelkast horen, niet 3 dagen lang in een bus van 30 graden kunnen bewaren. De geur die al een poosje in de bus hing, kwam dus niet van zweetvoeten en –oksels, maar van… Dat ligt nu in de prullenbak buiten.

Het welkom dat voor vanavond stond gepland is doorgeschoven naar morgen. Tussen half negen en negen worden we verwacht. Dat betekent dat we om half negen hier vertrekken. Of dat lukt.. dat lees je morgen.

Groetjes,
Christina