Na de lange vermoeiende reisdag van gister, hebben de meeste van ons goed geslapen. Het was, met name voor de dames wel even wennen, slapen op een slaapzaal! Back to basic.

Na het ontbijt vertrekken we vol verwachting naar het weeshuis, dat op een kleine 10 minuten lopen van het guesthouse ligt. Daar worden we enthousiast ontvangen door een grote groep kinderen. Al snel lopen we allemaal hand in hand met minimaal twee kindjes uit het weeshuis….. wat voelen we ons welkom!

Als eerst maken we even een rondje met Julius (de klusjesman) over het terrein, waarbij hij ons laat zien welke klussen we hier kunnen gaan aanpakken. Het is de bedoeling dat de huidige eetzaal wordt omgebouwd tot een bibliotheek/mediatheek. We kunnen daar beginnen met het schoonmaken en verven van de muren, en die zijn hèèl vies! Als de muren gedaan zijn gaan we proberen een nieuw plafond te plaatsen. Julius is hiervoor eigenhandig een steiger van hout aan het bouwen. Daarnaast kunnen we het hek naast het sportveld repareren en daarna plantjes er tegenaan plaatsen.

Daarna verzamelen we ons met alle kinderen in de eetzaal, waar de kinderen per klas een mooi liedje voor ons zingen. Hartverwarmend! Met name de meisjes van de oudste groep zingen het lied van Blessed Generation tweestemmig, wat zo mooi was dat een aantal van ons volschoten. Aan het einde werd er natuurlijk ook een bijdrage van ons verwacht. Antoine deed een heel enthousiast bewegingsspel met alle kinderen, waar ze ook heel enthousiast op reageerden. Als afsluiter van deze verwelkoming werden we door de kinderen rondgeleid over het terrein, de klaslokalen, de slaapzalen en de speeltuin. We merkten al direct dat de kinderen hier veel aanhankelijker en minder gewend aan blanken zijn dan in Malindi. Vooral onze handen, moedervlekken en haren waren erg interessant.
Eindelijk is het tijd om te gaan klussen. De ene helft stort zich op de muren van de eetzaal, de andere helft gaat aan de slag met het hek. Hierbij zijn twee uitzonderingen, Jolande gaat boodschappen doen en Gert-Jan is de hele dag aan het ploeteren geweest, met gebrekkige apparatuur, om het internet aan de praat te krijgen. Als u deze blog kunt lezen, dan is het gelukt!

We lunchen samen met de kinderen; rijst met een linzenprutje. Na het eten klussen we verder en het werk vlot goed. Om 15.00 uur stoppen we met het klussen, omdat we ook met de kinderen hier in Ruiru een spelletjesmiddag willen houden. Omdat de kinderen hier in Ruiru wachten op hun verhuizing naar Malindi of Nyamira, wordt er geen les meer gegeven en vinden de kinderen het heel erg leuk om een georganiseerde activiteit te ondernemen. Vooral de spelletjes met water zijn een gróót succes. Kinderen zijn ook overal op de wereld hetzelfde!

Dan zit onze eerste dag in Ruiru er alweer op en lopen wij warm, moe maar heel voldaan weer naar ons guesthouse. Waar Evelien en Annika een heerlijke pan macaroni voor ons hebben klaargemaakt. Na het eten is het dan eindelijk een keer zover en doen we gezellig spelletjes met elkaar.

Groetjes,
Marja

Waarom Antoine zijn blog onder een acacia begon te schrijven vandaag, naast een Maasai en z’n fiets, dat lees je verderop in dit blog. Ik heb zomaar het idee dat dit een lange blog wordt.

Inmiddels is het, nu ik mijn blog schrijf, kwart over negen ’s avonds en komen de geuren uit de keuken van het guest house van Blessed Generation mij tegemoet. Erik, Ina en Yneke zijn aan het koken. Het was een lange reis.

Vanochtend om tien over acht reed de bus weg bij ons tented camp net buiten het Amboseli. We werden al voor het ontbijt getrakteerd op een wolkvrije Kilimanjaro, de dag begint goed! Zullen we vandaag dan eindelijk leeuwen zien? Voor ons ligt een reis die uit twee delen bestaat: 3 uur door het Amboseli wild spotten en 4 uur rijden van het Amboseli naar Ruiru. Onderweg zullen we ergens lunchen.

Voor de gate van het wildpark verzamelen zich rond de bus verkopers in Masai kleding (of echte Masai met verkoopwaar). Dat kennen we nog van gister. Op een wonderlijke manier koopt Jolande een prachtige popcornschaal. De schaal is alleen wel voor 20 procent eigendom van Erik. Hoe dat zit willen ze je vast zelf wel persoonlijk uitleggen. Het is een boeiend verhaal.

Dan volgt hier de samenvatting van de 3 uur durende safari:
Via Thompson gazelles, gnoe´s, zebra´s, koeien en impala´s reden we naar de uitkijkpost van het park. De uitkijkpost kijkt uit over een moeras /plas en over een deel van het park. Maar voordat we de, van de Kilimanjaro afkomstige, rots gaan beklimmen vergapen we ons eerst aan de nijlpaarden. Er ligt er één in het water en er lopen een paar op het droge te grazen. Gaaf om deze grote beesten zo rustig te zien lopen, terwijl er over deze beesten ook wordt verteld dat ze agressief kunnen reageren om het moment dat je dicht in hun buurt komt. Wij blijven voorlopig rustig in de bus.

De nijlpaarden zijn eigenlijk ons hoogtepunt van de dag, voor wat betreft de dieren die we zien vandaag. Voordat we het Amboseli aan noordelijke zijde verlaten, zwaait een groep wrattenzwijnen ons uit. Grappig is dat bij deze uitgang Jolande´s schaal, maar dan in een mooiere, glimmendere, versie te koop wordt aangeboden. Maar wel veel duurder. We wagen ons niet meer aan onderhandelingen, het is half twaalf. We verlaten het park.
En dan zijn we bijna bij het punt aangekomen dat Antoine onder een boom zíjn blog begint. Maar wat gebeurd er tussen het hek van het park en de boom van Antoine? Het begon met een brandlucht die we tien minuten na het verlaten van het park opeens roken. De bus stond snel stil en Timothy en George renden naar de achterkant van de bus. De diagnose: een kapotte linker schokbreker. De bus hing naar links, het wiel liep in de wielkast aan. We konden niet verder.

Autopech in “the middle of nowhere” maakt creatief. Timothy repareerde de kapotte schokbreker met een stuk hout. De reparatie zou de tocht tot aan het asfalt moeten houden. Op het asfalt heb je geen schokbrekers nodig is zijn idee.
Gelukkig houdt het stuk hout tot op het asfalt, en als we bij de eerste stad aankomen dan wordt het stuk hout vervangen door een stuk rubber. Het eerste oponthoud koste ongeveer een half uur. De 14 kilometer over de onverharde weg die we voorzichtig afleggen, kosten ook ongeveer een half uur. Het vervangen van het hout door een stuk rubber kost ook ongeveer een half uur, en die tijd gebruiken we om te lunchen. De ´supermarkt´ bij het tankstation serveert ook patat. Met een Keniaanse ketchup is dit onze lunch. De bus is weer klaar dus we kunnen weer verder. Op naar Nairobi. Het is inmiddels nog ruim 100 kilometer rijden naar Ruiru. Als de drukte in Nairobi meevalt dan zijn we in ongeveer 2,5 uur op onze plaats van bestemming.

Die 2,5 uur zit er niet in. Na ongeveer 15 kilometer ruiken we weer een brandlucht en horen we iets ernstig aanlopen. We zitten dan inmiddels al wel op de snelweg, dus we stoppen in de berm naast de vluchtstrook. Terwijl wij naar het dichtstbijzijnde tankstation lopen, draait de bus op de snelweg (één rijstrook per rijrichting). Terwijl wij een plekje in de schaduw opzoeken repareren Timothy en George voor de derde keer de bus. Na het hout en het rubber, werd er nu een stuk metaal gebruikt om de gebroken schokdemper te repareren. Oefening baart kunst: na twintig minuten konden we weer instappen. Tijdens het wachten zaten wij de rijtijden naar Ruiru door te rekenen. Hoe snel rijdt de bus met deze schokdemper, hoe ver moeten we rijden, komen we nog voor het donker aan? Het idee is om de schokdemper in de volgende stad te laten lassen. Maar omdat het eigenlijk heel goed gaat met de bus blijven we doorrijden. Door een aantal politie stops rijdt het af en toe wat langzamer en schuift onze aankomsttijd daardoor ook verder op. Het is al bijna donker en de lichten van de meeste auto´s zijn al aan als we voor de laatste keer vertraging oplopen. Door een opstopping bij een afslag besluiten we rechtdoor te gaan, de snelweg weer op en bij de volgende afslag weer terug. Zo proberen we ons laatste stuk route naar het guesthouse van Blessed Generation af te leggen.

Uiteindelijk als we in de juiste wijk zitten, dan komt voor sommigen het ergste: de onverharde weg vol kuilen en geulen. Over een stukje van 2 kilometer doen we bijna een half uur. En dan komen we bij het hek van het guesthouse. We zijn, weliswaar 3,5 uur later dan gepland, op de plaats van bestemming aangekomen.

Voordat we kunnen gaan koken moeten niet alleen de boodschappen, maar ook alle tassen van de bus. We nemen (voorlopig) afscheid van Timothy en George. Bij het uitpakken van de bus komen we er achter dat we bepaalde etenswaren die eigenlijk in een koelkast horen, niet 3 dagen lang in een bus van 30 graden kunnen bewaren. De geur die al een poosje in de bus hing, kwam dus niet van zweetvoeten en –oksels, maar van… Dat ligt nu in de prullenbak buiten.

Het welkom dat voor vanavond stond gepland is doorgeschoven naar morgen. Tussen half negen en negen worden we verwacht. Dat betekent dat we om half negen hier vertrekken. Of dat lukt.. dat lees je morgen.

Groetjes,
Christina

Op zondag 22 februari begin ik met het schrijven van deze blog zittend op een steen met uitzicht op de Kilimanjaro, een Maasai in blauwe outfit die naast me tegen zijn fiets staat te leunen, de groep gezellig pratend om me heen en onze bus die op een krik staat. Een krik? Lees dan snel de blog van Christina.

Op zaterdag was het vroeg op. Timothy wilde ons om 7.00 uur bepakt en bezakt in de bus hebben zitten voor een game drive door Tsavo, op zoek naar de leeuw voor Evelien. Met Jolande in de groep en een chef-kok die in één pannetje versie omeletten bakt is dat echter een utopie. Maar goed, om 7.30 uur konden we weg.

Tijdens de game drive konden we wederom genieten van een overvloed aan olifanten. Wat blijven het majestueuze dieren om te aanschouwen, echt indrukwekkend! Ook tijdens de safari is Timothy onze bron gids met kennis van zaken. Toch vragen we ons soms af of alle kleinere ‘hert-achtige’ allemaal wel ‘waterbokken’ zijn. Timothy is hier duidelijk in: “yes, those are waterboks.”

Na de game drive vervolgden we onze weg richting Amboseli. De geasfalteerde weg tussen Mombasa en Nairobi was een ware verademing. In de voorgaande dagen zijn onze ledematen flink op de proef gesteld met alle hobbelwegen. Gelukkig zijn wij de strijd ongeschonden doorgekomen. Over de bus hebben we het even niet… Op de ‘snelweg’ hebben we kennis gemaakt met de Keniaanse manier van transport. In Nederland hebben we diverse spreekwoorden voor gevaarlijke en roekeloze chauffeurs en wat ons betreft kan ‘rijden als een Keniaan’ daaraan worden toegevoegd. Onze chauffeur George hoort gelukkig niet in dat rijtje en kiest zijn inhaalmanoeuvres zorgvuldig uit, zo bevestigt Yneke ons vanuit de front seat. Het openbaar vervoer laat zich op geen enkele wijze vergelijken met dat in Nederland: bussen racen met elkaar om zoveel mogelijk passagiers mee te kunnen nemen en ‘vol is vol’ gaat niet op. Bovenop de bus kan de bagage immers tot zeshoog worden vastgeknoopt.

Rond 14.00 uur komen we ongeschonden aan bij ons ‘hotel:’ een tentenkamp dat nog een stukje luxer is dan die van de vorige nacht. Dat blijkt al uit de natte handdoekjes die we bij aankomst aangereikt krijgen om de stof van ons gezicht en handen af te wassen. Dat blijkt geen onnodige luxe want binnen enkele seconden zijn de witte handdoekjes oranje geworden.

Na de lunch stonden we om 16.00 uur op game drive gegaan. Kort voor vertrek bleken Jolande en Hilde ‘safari-moe’ te zijn en verkozen een middagje zwembad (ja, dat staat er echt) boven de safari. Bij terugkomst bleken de dames het er goed van genomen te hebben met een duo-massage, luieren aan het zwembad en een gin-tonic. Het safari-leven is zwaar…

De rest van de groep ging snel onderweg, hopende nu echt een leeuw te zien. Binnen enkele minuten stonden we voor de toegangspoort tot het park. Timothy ging de kaartjes halen en liet ons in de bus rustig wachten. Rustig? Nou ja, we werden direct belaagd door ca. 10 verkopers in Maasai kleding die ons allerlei prullaria aan probeerde te smeren. Ruud & Christina probeerde de verkopers met een resoluut maar duidelijk “hapana” (Swahili voor “Nee”) af te schepen maar helaas zonder resultaat. Of dat door koppigheid, een gebrek aan kennis van het Swahili of door hun uitgerekte oren kwam is tot op heden onbekend. In een poging ze af te wimpelen gooide Yneke het over een andere boeg met de inmiddels befaamde woorden “I am already voorzien.” Helaas Yneke, “mama” (blijkbaar Swahili voor een ‘vrouw die geen tiener meer is’ bleek van alle kanten bestookt te worden. De effectieve manier hebben we toch gevonden: ramen dicht, omdraaien en negeren. In Malindi waren we immers al op succesvolle souvenirs jacht geweest.

Na een kwartier formulieren, procedures en andere bureaucratische bezigheden mochten we Amboseli in. Tijdens de game drive konden we nr. 2 van de big five bijschrijven en we hadden mazzel: niet één maar een hele kudde buffels. Tijdens de drive kregen we ook vele zebra’s, gnoe’s, impala’s, waterbokken, Thompson gazelles, bavianen en olifanten te zien. Maar helaas, ook vandaag geen leeuwen…Het toetje kwam, zoals goed gebruikelijk is, aan het einde. De wolken verdwenen en de majestueuze Kilimanjaro werd zichtbaar. In combinatie met een voortreffelijke zonsondergang, zoals velen ze bij Out of Africa, hebben gezien, was het een safari die we voor lange tijd zullen heugen.

Terug in het tentenkamp gingen de meeste zich opfrissen onder een warme of lauwwarme douche. Gert-Jan en Antoine besloten de douche nog even uit te stellen door een korte duik in het inmiddels gesloten en donkere zwembad. Omstreeks 20.00 uur zaten we allen fris en fruitig aan tafel. Na wederom een uitgebreid diner – ‘geniet er maar van, na morgen zitten we spartaans in Ruiru’ – kwam het slotstuk van de avond: een traditionele dans van de Maasai.

Even daarvoor hadden Annika en Evelien al een ontmoeting met een Maasai die, compleet met speer, op wacht stond voor het toilet. De dames hadden even nodig voordat ze genoeg moed hadden verzameld voor hun broodnodige sanitaire stop. Voor Annika was de schrik nog niet bekomen want zittend om het kampvuur bezorgden de hoge gillen van de ‘zingende Maasai’ haar opnieuw de stuipen op het lijf.

Na een uitgebreid gebed begonnen de Maasai aan de uitvoering van hun drie verschillende dansen. In alle eerlijkheid kon ik het verschil tussen de drie niet ontdekken maar bij nummer twee mochten we ook meedoen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen dus: hup, hand in hand met een Maasai soepel door de knietjes en lekker de lucht in springen onder begeleiding van hun ‘heuh heuh’ zang. Toen het eerste schaap over de dam was volgenden ook Erik, Ina, Hilde en zelfs Annika het voorbeeld van Antoine om met de Maasai te dansen. De anticlimax van de voorstelling kwam tijdens het derde nummer toen een van hen met de pet rond ging. Het merendeel van ons had de portemonnee in de tent liggen maar gelukkig was daar Hilde die per ongeluk twee euro gaf (in haar beleving was 1 euro meer dan voldoende maar het donker had ze de verkeerde munt te pakken). Heel internationaal zijn de Maasai nog niet want ze wilde ‘change’ naar de Keniaanse Shilling. Na bijna de hele groep rond te zijn gegaan was Evelien de grote redder van deze meneer.

We besloten de avond met één of twee drankjes/cocktails in de bar. De laatste borrelaars ‘Hilde, Erik, Jolande en Antoine werden door het uitschakelen van de generator resoluut naar hun tent gewezen. Op weg naar een nieuwe dag…

Groetjes,
Antoine

Het is al weer een week geleden dat we zijn vertrokken. Time flies when having fun! En ook al weer (bijna) een week geleden dat we de olifantjes en giraffes in Nairobi hebben bezocht. Maar vandaag mochten we de dieren in het echt gaan aanschouwen in Tsavo East safari park.

Vanochtend zijn we vroeg vertrokken en we begonnen al met goed nieuws. De souvenirs van Marja en Annika voor het thuisfront waren terecht! Om 7 uur stond de bus klaar om ingeladen te worden. Timothy en George tilden alle 14 koffers van rond de 23 kilo zo op het dak en zette het vast met touw en een zeil. Wat bij sommige van ons voor vraagtekens zorgde of we niet zouden omkantelen van de combinatie slecht wegdek + veel gewicht aan de bovenkant. Maar het kwam uiteindelijk allemaal goed.

Na een lange weg over het hobbelige wegdek (wat net voelde als een trilplaat in de sportschool op zijn hoogste stand) kwamen we om 12 uur aan bij de Main Gate van Tsavo East. De paspoorten werden gecontroleerd en wij konden ondertussen al de eerste wilde dieren bekijken. Aan de kant van de oever lag namelijk een grote krokodil. Tot schrik van Ina want die was eerst nog de olifanten die verder op stonden te observeren. Toen de zich omdraaide en een meter of twee liep zag ze hem ineens en zei ‘Ooh grut’. Niet het eerste wat bij mij zou bovenkomen als ik oog in oog stond met een 3 meter lange krokodil.

Maar goed, we stapte weer in de bus en begonnen de reis naar het kamp waar wij eerst zouden lunchen en ’s middags van daaruit een Game Drive zouden doen. Op weg naar het kamp kwamen we langs een water poel, waar een paar families olifanten aan het drinken en wassen waren. Een prachtig gezicht! Toen we eenmaal aankwamen bij Ndololo werden we warm verwelkomd met een drankje en de boodschap dat we ’s avonds niet alleen mochten rondlopen vanwege de wilde dieren.

Na een kort opfris momentje gingen we lunchen, er was heerlijk gekookt en er was lekker veel vers fruit. Vervolgens stapte we weer in de bus om aan de Game Drive te beginnen. Ook hier kwamen we weer prachtige dieren tegen. Zebra’s, struisvogels, spring en water bokken en vooral heel veel olifanten, je zou bijna denken dat we al genoeg van de ze hebben. En tot grote vreugd van Annika (onze grote giraffe fan) kwamen we ook nog een hele familie giraffes tegen, met een baby giraffe!

Op de weg terug stonden we even stil.. we zaten allemaal in spanning te wachten wat Timothy had gezien. Waren het apen? Zebra’s? Giraffes? Of misschien toch een leeuw?! Tot mijn grote teleurstelling was het niks.. en ik hoopte nog zo op een leeuw, die moet maar wachten tot morgen (hopelijk).  We kwamen net op tijd (voor het donker) terug bij het kamp. We konden nog net de zon zien ondergaan achter de bergen. Even douchen en we waren weer klaar voor het avondeten. Op het menu stond lamsvlees, varkensvlees, pasta, aardappels, groentes en heerlijke salades. Vervolgens was het de beurt voor de toetjes, ook die zagen er allemaal verrukkelijk uit. Tot dat Annika en ik iets geks in de pudding ontdekte. Het bestond uit twee delen, de een wat dikker dan de ander en met haartjes erop. Toen wij ons realiseerde dat het wel eens een poot van een sprinkhaan kon zijn hebben we dat deel van het toetje maar laten staan.

Na het eten was het natuurlijk tijd voor sterke verhalen bij het kampvuur. De Maasai-man (die 3 maanden op het tentenkamp werkt en daarna 3 weken terug gaat naar zijn familie in Amboseli) vertelde over zijn leven als Maasai. Zij hebben de keuze om niet 1, niet 2, niet 3 maar zelfs 4 vrouwen te kunnen trouwen! Maar daar moet je ook wel wat voor over hebben, want vrouwen kosten geld en die staan bij hun gelijk aan koeien. Dus wil je 4 vrouwen, dan zal je toch echt minimaal 15 koeien moeten hebben, en dat is een duur grapje. Een mannen trouwen met vrouwen daar, niet andersom. En sterke mannen nemen geen nee voor een antwoord op hun huwelijks aanzoek, en echte man probeert het vaker. Hij is ook de eerste die moet zeggen ‘i love you’, zoiets komt van de man en niet van de vrouw. Ook vertelde hij dat olifanten de grootste bedreiging was voor de mens, en zeker als de Maasai een slokje te veel op hebben gehad van hun eigen gebrouwen alcohol. De olifant liep dan gewoon over hen heen. Maar dit heeft niet alleen nare gevolgen voor de Masai maar ook voor de olifant zelf. Als de olifant een mens heeft vermoord dan gaat hij naar mensen ruiken en dan wil de rest van zijn olifanten groep hem er niet meer bij hebben, waardoor hij verstoten wordt en alleen verder moet leven.

Maar toen was het toch echt bedtijd. De Maasai-man bracht ons netjes naar de tent die we weer op slot deden tegen de apen. Jolande, Ina en Hilde bleven nog even naar de sterren kijken. En terecht want de hemel is hier zo helder dat je alles ziet. Prachtig!

Maar goed, morgen weer een dag om leeuwen te spotten.

Ciao,
Evelien