Dag 14: Op weg naar huis

Op een hoogte van 10363 meter schrijf ik deze blog. Nog 4778 km naar Amsterdam af te leggen. Ja inderdaad we zitten in het vliegtuig en aan mij de eer om deze laatste blog te schrijven.

We gaan eerst nog even terug naar gisteren, onze laatste dag in Ruiru. ’s Morgens na alweer een heerlijk ontbijt vertrokken we rond de klok van 9 uur naar het weeshuis om de laatste dingen af te maken. In de Dining Hall gingen Erik, Gert-Jan en Ruud hard aan het werk met het plafond. De plafondplaten moesten geplaatst worden en dat viel absoluut niet mee omdat er boven hun macht gewerkt moest worden en er in iedere plaat ongeveer 25 spijkers geslagen moesten worden (helaas hebben ze in Kenia nog nooit van tackers gehoord). Christina ging met een aardig gevolg aan het stekken, want jawel de stekzakjes waren na een week eindelijk gearriveerd. En nu maar hopen dat ze allemaal aanslaan zodat er een mooie handel in Bougainvilles kan ontstaan.

Ina, Hilde, Annika, Evelien en ondertekende gingen buiten aan het werk om het toegangshek verder te schilderen. Ook dan was geen eenvoudig klus omdat de primer niet goed wilde dekken, de verf aan de kwast droogde en de kleur blauw een beetje te blauw was. In de loop van de ochtend kwamen onze Keniaanse vriendinnen ons helpen en ontstond er een hele gezellige verfpartij, waarbij we samen zongen en er bijna toneelstukjes opgevoerd werden.  Aan het eind van de ochtend was het hek toch naar onze tevredenheid klaar en bleken ook alle andere klussen zo goed als afgerond.

Na de lunch (rijst met prutje) vertrokken we met elkaar naar het huis waarna we met Martin (de financiële man van BG) in de schoolbus op pad gingen op zoek naar een waterval die op 10 km, of een uurtje rijden afstand zou liggen. Het werd echter bijna de mop van: Kennen jullie de mop van die groep Oosterkerkers die naar de waterval gingen………ze gingen namelijk  niet. Want na 1 ½ uur rijden  waren we, ondanks dat het een prachtige rit om te rijden was,  nog niet op de plaats van bestemming en pas toen begon onze chauffeur naar de weg te vragen. De eerste keer vroeg hij het aan een soldaat: nee jullie moeten terug (zo’n 25 km.!), Dus wij terug en jawel de afslag gevonden maar toen de waterval nog: nergens te bekennen, na weer zo’n 10 km over een onverharde hobbelige weg maar weer een keer gevraagd, nee jullie moeten terug. Gelukkig was het niet warm in de bus, slechts een graadje of dertig op van die heerlijk plakkende stoelen  dus de stemming steeg, niet dus.. Zouden we die waterval ooit vinden. Inmiddels ook nog een keer op de weg gekeerd, heel eenvoudig met zo’n schoolbus waarbij we ook nog bijna een span ossen omver reden. Maar goed uiteindelijk vonden we de juist afslag toch en na nog een enorme zandkuil bereikten we na 3 uur de waterval. Jolande gebruikte haar onderhandeling skills nog even om de toegangsprijs flink naar beneden te krijgen (‘’vorig jaar was er veel meer water’’, waardoor ze achteraf nog 50 euro terug kreeg). Maar de waterval (14 falls eigenlijk) was wel de moeite waard. Iets wat je eigenlijk helemaal niet in  dat gebied verwacht. En zo konden we toch nog van dit extra uitje genieten Op de terugweg kregen we ook nog een echte politiecontrole en gaf Martin ons nog een kleine sightseeing tour door Ruiru.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Het avondeten bestond deze keer uit: het opmaken van de laatste restjes. En  wat bleek daar zat nog een pot met Garlic Pickles bij. Dus wij aten pasta met knoflook, heeeeel veel knoflook. Best lekker maar ook wel heel pittig.  Daarna werden de koffers gepakt en begonnen we aan onze laatste avond met elkaar. Na de afwas wilden we onze Keniaanse huisgenotes bedanken voor al het werk dat zij de afgelopen week voor ons gedaan hadden en hebben we hen bedankt met een paar kleine cadeautjes en daarna hebben we nog heel gezellig met elkaar gezongen (en hebben zij gedanst). Heel ontroerend en indrukwekkend was het samen zingen van het lied van Blessed Generation. Onvoorstelbaar hoe snel je in een week een band kan krijgen.

Nadat de meiden vertrokken waren kwamen Bruintje Beer en Miesje Muis langs om verslag te doen van twee weken Kenia met de Oosterkerk. Er werden leuke anekdotes verteld en natuurlijk ook een aantal rake opmerkingen gemaakt. En er werden een aantal awards uitgereikt aan Gert-Jan voor de meest creatieve klusser, aan Jelle voor de meest fanatieke spelletjesspeler, aan Evelien voor het meest muzikale talent een aan Ina voor de meest fanatieke klusser. Een aantal drankjes en hapjes later zochten de meesten toch maar  hun bed op want het zou weer vroeg morgen zijn. Vier uur wel te verstaan stond de wekker en de bus vertrok om vijf uur. We namen afscheid van Christina en Ruud en  Bettine en Jellie die aan deze reis nog een paar dagen safari hadden vastgeknoopt .  En voor het laatst reden we de bijna  onmogelijke hobbelige onverharde kuilenweg naar de snelweg alwaar George ons na  een uurtje afzette bij het vliegveld en we aan de incheckprocedure konden beginnen en zo zitten we nu dus in het vliegtuig.

Na een voorspoedige reis werden we thuis door een groep thuisblijvers verwelkomd en ontvingen we zelf een roos als welkom. Heerlijk om zo thuis te komen. Het afscheid duurde nog wel even want als groep moeten we elkaar toch nog twee intensieve weken weer loslaten.

Terugkijkend op deze reis zou ik iedereen die ons in de voorbereidingen gesponsord heeft willen bedanken en verder natuurlijk ook iedereen die de afgelopen weken zo met ons heeft meegeleefd. We hebben deze  steun van het thuisfront als heel bijzonder ervaren en dit heeft op ons heel veel indruk gemaakt. Verder wil ik Jan van de Geest nog even speciaal noemen. Hoewel hij niet met ons is mee geweest heeft hij in het voortraject wel heel veel belangrijk werk gedaan. Jan, dank voor al je inzet.

En verder hoop ik dat we als Oosterkerk de relatie met de weeshuizen van Blessed Generation en Ria verder kunnen uitbouwen en intensiveren. Het zijn denk ik voor iedereen twee hele enerverende weken geweest maar ik weet zeker dat we iets wezenlijks hebben kunnen betekenen. En als ik mij de blije gezichten voor de geest haal dan wil ik samen met de highscholers zeggen: we are a blessed generation, because God takes care of us!

Yneke Kooij.

2015-02-28 Kenia 417

Over Jolande

Ik ben Jolande Knevel. Ik ben zowel betrokken als mee geweest met de jongerenreis in 2013 naar Kenia/Blessed Generation. Voor deze reis heeft men mij weer gevraagd. Ik houd van Afrika. Daarom kost het mij geen enkele moeite om weer mee te gaan. Ik heb er heel veel zin in. De verschillende culturen vind ik fantastisch. Je komt elke keer weer nieuwe dingen tegen. Ik heb een zorg gerelateerde achtergrond. Ik ben begonnen als OK assistente en heb dit 30 jaar gedaan. Daarnaast heb ik mijn HBOV gehaald en heb in diverse verschillende werkvelden in de zorg gewerkt. De laatste jaren ben ik projectleider/accountmanager. Op dit moment zet ik voor een organisatie in de Zaanstreek-Waterland en West-Friesland de POH GGZ op bij huisartsen.

3 reacties op “Dag 14: Op weg naar huis

  1. Wat een prachtige afsluitende blog! ik heb als betrekkelijke buitenstaander genoten van jullie verslagen en groot respect gekregen voor alle deelnemers. Jullie hebben een prachtige klus geklaard en unieke ervaringen opgedaan. Diepe buiging kortom!
    Groeten,
    Toine

  2. Bedankt Yneke voor je afsluitende verhaal. Ik ga jullie dagelijkse verslag zeker missen. Goed dat jullie gisterenmorgen alweer in de kerk waren, en enthousiast verslag deden van jullie ervaringen. Nu nagenieten van de onvergetelijke ervaringen.
    ‘Sterkte’ om weer aan de Nederlandse (gehaaste) cultuur te wennen.

Reacties zijn gesloten.