Daar sta je dan….
In een huis van 2 bij 3 meter. Hier wonen 6 personen, een moeder met 5 kinderen. Vader is overleden aan TBC. De moeder van het gezin probeert elke dag werk te vinden, door bijvoorbeeld het wassen van kleding, het schoonmaken van huizen etc. Helaas kan de familie niet rondkomen van het geld dat de moeder binnenbrengt.
De huur van het huisje (of eigenlijk 4 muren van houten stokken en klei met daarop en dak van bananenbladeren) is al 400 KES per maand (omgerekend is dit ongeveer 4 euro).
Gelukkig heeft BG een outreach-program. Een programma waar op dit moment 31 gezinnen gebruik van maken. Elke 2 weken ontvangen de gezinnen een tas vol met basis ingredienten. Maismeel, zout, suiker, olie om mee te koken, bonen, zeep en soms iets extra’s. Hiervan kunnen de gezinnen een aantal dagen eten.
Sommige van de kinderen die binnen het outreach-program zitten, zitten ook op de school van BG. Een voorbeeld hiervan is Marcus. Een jongen van 11 jaar, heeft beide ouders verloren aan aids en woont bij zijn oma. Marcus zelf is ook HIV postitief. Marcus gaat normaliter elke dag naar school, maar vanwege een infectie aan zijn voet kon hij vandaag niet komen en is hij bij zijn oma gebleven. Marcus grote droom is om piloot van een groot en vooral snel vliegtuig. Om de wereld te zien, maar vooral om zijn oma een beter huis te kunnen geven.
Een oma van 66, vol christen die ook de bijbel zat te lezen toen wij kwamen, en grootmoeder van 4 kleinkinderen. Alle 4 haar kinderen zijn overleden. De oma kon niet zeggen waaraan, maar later van Rose (de coordinator het programma) kregen wij te horen dat de kinderen in de prostitutie werkten en waarschijnlijk zijn gestorven aan AIDS. Deze oma had het, naar omstandigheden, goed. Een goed onderhouden huisje (wel van modder) een goed bed om op te slapen, een grote kast met al haar bezittingen en vooral haar geloof. Toen zij hoorden dat wij ook christen waren, begon ze gelijk versen uit de bijbel op te noemen. Toen wij weggingen kregen wij alle 3 Gods zegen, een zegen die mij toch wel erg raakte. Een arme, oude vrouw, wenst mij Gods zegen? Het enigste wat ik nog terug kon zeggen was dat ik haar ook de zegen van Gods wens, en dat met een brok in mijn keel.
Deze oma heeft, met behulp van een soort microkrediet van BG, haar eigen bedrijfje kunnen starten. Ze was houdster van kippen en verkocht deze weer door. Helaas werden al haar kippen opeens ziek en gingen dood. Toch steunt BG haar nog steeds en kon ze met het geld dat ze verdiend had van haar kippen een handeltje beginnen in tweede hands kleding.
Ik benoemde net al even Rose. Rose is de coordinator, de moeder, een luisterend oor, een vrouw die niet op haar mond is gevallen en vooral hardstikke lief. Rose komt elke keer bij de mensen langs, en kan dus ook goed de vinger aan de pols houden. Mochten er ander stappen moeten worden genomen, bijvoorbeeld als iemand ziek is, dan signaleert zij dit en gaat ze hiermee aan de gang. Ze is zeker trots op wat ze bereikt, maar laat dit maar mondjesmaat weten. Daar is Rose veel te bescheiden voor.
Zo hebben wij, Ina Jelle en ik, vandaag 6 zakken vol met eten rondgebracht en dus 6 verhalen gehoord en gezien. Stuk voor stuk allemaal verhalen over armoede, honger en geen uitzicht op een betere toekomst. Het voelde raar, moeilijk, om dit te fotograferen en zeker om dit op te schrijven. Maar gelukkig weten wij nu ook dat dit helpt, dat een zak met eten toch iets van een toekomst kan brengen, ook al is die maar voor een paar dagen.
Ik wens jullie als lezer ook Gods zegen. Een zegen die voor jullie als net zo’n rijkdom beschouwd mag worden, als de zegen die ik van de oma meekreeg!
Bettine
