Op een hoogte van 10363 meter schrijf ik deze blog. Nog 4778 km naar Amsterdam af te leggen. Ja inderdaad we zitten in het vliegtuig en aan mij de eer om deze laatste blog te schrijven.

We gaan eerst nog even terug naar gisteren, onze laatste dag in Ruiru. ’s Morgens na alweer een heerlijk ontbijt vertrokken we rond de klok van 9 uur naar het weeshuis om de laatste dingen af te maken. In de Dining Hall gingen Erik, Gert-Jan en Ruud hard aan het werk met het plafond. De plafondplaten moesten geplaatst worden en dat viel absoluut niet mee omdat er boven hun macht gewerkt moest worden en er in iedere plaat ongeveer 25 spijkers geslagen moesten worden (helaas hebben ze in Kenia nog nooit van tackers gehoord). Christina ging met een aardig gevolg aan het stekken, want jawel de stekzakjes waren na een week eindelijk gearriveerd. En nu maar hopen dat ze allemaal aanslaan zodat er een mooie handel in Bougainvilles kan ontstaan.

Ina, Hilde, Annika, Evelien en ondertekende gingen buiten aan het werk om het toegangshek verder te schilderen. Ook dan was geen eenvoudig klus omdat de primer niet goed wilde dekken, de verf aan de kwast droogde en de kleur blauw een beetje te blauw was. In de loop van de ochtend kwamen onze Keniaanse vriendinnen ons helpen en ontstond er een hele gezellige verfpartij, waarbij we samen zongen en er bijna toneelstukjes opgevoerd werden.  Aan het eind van de ochtend was het hek toch naar onze tevredenheid klaar en bleken ook alle andere klussen zo goed als afgerond.

Na de lunch (rijst met prutje) vertrokken we met elkaar naar het huis waarna we met Martin (de financiële man van BG) in de schoolbus op pad gingen op zoek naar een waterval die op 10 km, of een uurtje rijden afstand zou liggen. Het werd echter bijna de mop van: Kennen jullie de mop van die groep Oosterkerkers die naar de waterval gingen………ze gingen namelijk  niet. Want na 1 ½ uur rijden  waren we, ondanks dat het een prachtige rit om te rijden was,  nog niet op de plaats van bestemming en pas toen begon onze chauffeur naar de weg te vragen. De eerste keer vroeg hij het aan een soldaat: nee jullie moeten terug (zo’n 25 km.!), Dus wij terug en jawel de afslag gevonden maar toen de waterval nog: nergens te bekennen, na weer zo’n 10 km over een onverharde hobbelige weg maar weer een keer gevraagd, nee jullie moeten terug. Gelukkig was het niet warm in de bus, slechts een graadje of dertig op van die heerlijk plakkende stoelen  dus de stemming steeg, niet dus.. Zouden we die waterval ooit vinden. Inmiddels ook nog een keer op de weg gekeerd, heel eenvoudig met zo’n schoolbus waarbij we ook nog bijna een span ossen omver reden. Maar goed uiteindelijk vonden we de juist afslag toch en na nog een enorme zandkuil bereikten we na 3 uur de waterval. Jolande gebruikte haar onderhandeling skills nog even om de toegangsprijs flink naar beneden te krijgen (‘’vorig jaar was er veel meer water’’, waardoor ze achteraf nog 50 euro terug kreeg). Maar de waterval (14 falls eigenlijk) was wel de moeite waard. Iets wat je eigenlijk helemaal niet in  dat gebied verwacht. En zo konden we toch nog van dit extra uitje genieten Op de terugweg kregen we ook nog een echte politiecontrole en gaf Martin ons nog een kleine sightseeing tour door Ruiru.

Het avondeten bestond deze keer uit: het opmaken van de laatste restjes. En  wat bleek daar zat nog een pot met Garlic Pickles bij. Dus wij aten pasta met knoflook, heeeeel veel knoflook. Best lekker maar ook wel heel pittig.  Daarna werden de koffers gepakt en begonnen we aan onze laatste avond met elkaar. Na de afwas wilden we onze Keniaanse huisgenotes bedanken voor al het werk dat zij de afgelopen week voor ons gedaan hadden en hebben we hen bedankt met een paar kleine cadeautjes en daarna hebben we nog heel gezellig met elkaar gezongen (en hebben zij gedanst). Heel ontroerend en indrukwekkend was het samen zingen van het lied van Blessed Generation. Onvoorstelbaar hoe snel je in een week een band kan krijgen.

Nadat de meiden vertrokken waren kwamen Bruintje Beer en Miesje Muis langs om verslag te doen van twee weken Kenia met de Oosterkerk. Er werden leuke anekdotes verteld en natuurlijk ook een aantal rake opmerkingen gemaakt. En er werden een aantal awards uitgereikt aan Gert-Jan voor de meest creatieve klusser, aan Jelle voor de meest fanatieke spelletjesspeler, aan Evelien voor het meest muzikale talent een aan Ina voor de meest fanatieke klusser. Een aantal drankjes en hapjes later zochten de meesten toch maar  hun bed op want het zou weer vroeg morgen zijn. Vier uur wel te verstaan stond de wekker en de bus vertrok om vijf uur. We namen afscheid van Christina en Ruud en  Bettine en Jellie die aan deze reis nog een paar dagen safari hadden vastgeknoopt .  En voor het laatst reden we de bijna  onmogelijke hobbelige onverharde kuilenweg naar de snelweg alwaar George ons na  een uurtje afzette bij het vliegveld en we aan de incheckprocedure konden beginnen en zo zitten we nu dus in het vliegtuig.

Na een voorspoedige reis werden we thuis door een groep thuisblijvers verwelkomd en ontvingen we zelf een roos als welkom. Heerlijk om zo thuis te komen. Het afscheid duurde nog wel even want als groep moeten we elkaar toch nog twee intensieve weken weer loslaten.

Terugkijkend op deze reis zou ik iedereen die ons in de voorbereidingen gesponsord heeft willen bedanken en verder natuurlijk ook iedereen die de afgelopen weken zo met ons heeft meegeleefd. We hebben deze  steun van het thuisfront als heel bijzonder ervaren en dit heeft op ons heel veel indruk gemaakt. Verder wil ik Jan van de Geest nog even speciaal noemen. Hoewel hij niet met ons is mee geweest heeft hij in het voortraject wel heel veel belangrijk werk gedaan. Jan, dank voor al je inzet.

En verder hoop ik dat we als Oosterkerk de relatie met de weeshuizen van Blessed Generation en Ria verder kunnen uitbouwen en intensiveren. Het zijn denk ik voor iedereen twee hele enerverende weken geweest maar ik weet zeker dat we iets wezenlijks hebben kunnen betekenen. En als ik mij de blije gezichten voor de geest haal dan wil ik samen met de highscholers zeggen: we are a blessed generation, because God takes care of us!

Yneke Kooij.

We zijn inmiddels 3 dagen in Ruïru en helemaal geacclimatiseerd. Al kan ik nog steeds niet wennen aan het hurktoilet op de vrouwenslaapzaal.

Vandaag verhuizen de lagere schoolkinderen uit Ruïru eindelijk naar hun nieuwe thuis. De kinderen worden verdeeld over de weeshuizen in Malindi en Nyamira. We zwaaien de kinderen uit voordat ze aan hun lange busreis beginnen. Jolande, Bettine, Ruud en Antoine hadden hun nieuwsgierigheid niet in de hand en wagen zich in de bussen. Daar constateren ze dat de kinderen op, over en onder elkaar liggen. We stellen ons voor hoe de bussen ruiken en ogen na een reis van 10 uur. Spontaan krijg ik medelijden met de buschauffeurs. Het uitzwaaien van de kinderen geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant zijn de kinderen razend enthousiast en kijken ze uit naar een nieuw avontuur. Ze hebben hun zondagse kleding aangetrokken en praten honderduit. Tegelijkertijd bekruipt mij het gevoel dat de kinderen morgen in een ander weeshuis wakker worden, zonder dat ze daar zelf ook maar iets over te zeggen hebben. Geen ouders die de kinderen uitzwaaien voor de lange reis, maar jongens en meisjes die van elkaar afscheid nemen omdat ze zijn toegewezen aan verschillende weeshuizen. Ook de mama’s, klusjesman Julius en de kok hebben het even moeilijk, al zie je niks aan hen. Ina vraagt aan een mama hoe ze zich voelt: ‘I have strange feelings inside, but I have to be strong for the children’. Zij kennen sommige kinderen al van kleins af aan, en moeten nu afscheid nemen. Misschien zien ze de kinderen ooit weer als ze naar de High school gaan. Nog voordat de bussen vertrekken, rennen een aantal kinderen naar de wc’s voor een laatste sanitaire stop. Dan vertrekken de bussen, en wij zwaaien… totdat we ze niet meer kunnen zien. We blijven achter met de High school leerlingen, op een stil terrein.

Na het uitzwaaien en voordat Ria Fennema op het vliegtuig naar Malindi stapt, evalueren we de afgelopen anderhalve week. We hebben een open gesprek waarbij verschillende onderwerpen aan bod komen. Na de evaluatie gaat iedereen weer vol enthousiasme aan het werk. In de brandende zon gaan Marja, Yneke en Erik en met volle overgave aan de slag met het hek. Waarbij met name Marja en Yneke indruk maken met hun vlechttechnieken. Helemaal ongevaarlijk is het werk overigens niet. Alle drie zitten ze aan het einde van de dag onder de schrammen en hebben ze nog net geen zonnesteek opgelopen. Ruud gaat aan de slag met een aantal tieners, Ina, Christina, Evelien, Annika, Bettine, Antoine en ik beginnen met het verven van de ‘dining room’, Jelle maakt foto’s, Jolande doet de administratie (later vergezeld door Antoine) en Gert-Jan heeft zichzelf omgedoopt tot elektricien. Gert-Jan is de ‘wonderman’ van de groep. Overal waar hij komt is binnen de kortste keren een WIFI netwerk beschikbaar en gaan de lichten branden.

Een zelf gestart project is het ‘wastemanagement’ binnen het weeshuis. Toen we maandagochtend op het terrein aankwamen schrokken we van de hoeveelheid afval dat overal verspreid lag. In heel Kenia ligt overigens afval. Onder het motto ‘een betere wereld begint bij jezelf’, hebben een aantal van ons – met behulp van de kinderen – het afval opgeraapt en verbrand. Annika en Evelien hebben de taak op zich genomen om het ‘wastemanagement’ een structureler karakter te geven, en kwamen dan ook met het idee om afvalbakken te kopen. Deze zijn namelijk niet aanwezig in de tuin van het weeshuis. Jolande en ik zijn de afvalbakken gaan halen bij ons boodschappenrondje in Ruïru.

Boodschappen doen in Kenia is een bijzondere belevenis. De meeste boodschappen doen we hier bij Nakumat (een Keniaanse supermarkt) waar je ongeveer alles kunt kopen: etenswaren, boeken, afvalbakken, levensgrote pannen en een make-up behandeling kunt ondergaan. Het eten is er erg duur en het personeel kijkt wat verveeld voor zich uit. Al lopen ze wel mee naar de auto om onze boodschappen te dragen. Voor groente en fruit gaan we naar de lokale markt. Dit is een ware belevenis met Keniaanse vrouwen die Jolande spontaan gaan knuffelen wanneer zij langskomt en de heerlijkste mango’s, watermeloenen en ananassen verkopen voor een appel en een ei. Ik raad overigens af om de rode pepers te kopen, bij het koken heb ik deze ontpit en fijn gesneden. Vervolgens kon ik de hele avond niet meer stil zitten van de brandende pijn in mijn handen. Na 2 pijnstillers, een Ibuprofen en heel veel boter op mijn handen verminderde de pijn pas rond middernacht.

Aan het einde van de dag nemen we afscheid van Gladys, de weeshuismanager van Malindi (tijdelijk overgekomen naar Ruïri) en de best geklede vrouw die bij Blessed Generations rondloopt. Het is leuk en inspirerend om met haar te praten. Jolande en Gladys spreken af om per email contact te houden. We wensen haar het beste en zwaaien voor de 2e maal vandaag iemand uit.

Veel liefs,
Hilde.

De reis is begonnen. Om 16:00 uur verzamelden we ons bij de Oosterkerk. Daar werden we uitgezwaaid door de achterblijvers. Rond 17:30 uur waren we op Schiphol. Alles verliep prima en voordat we het wisten zaten we in het vliegtuig. Het is nu 4:00 uur Nederlandse tijd en 6:00 uur Keniaanse tijd zaterdag 14 februari. Zojuist is ons ontbijt gebracht. De meesten van ons hebben een paar uurtjes geslapen. Over een half uur landen we in Nairobi. Wat is het verschil groot als je vertrekt uit Nederland en na ruim acht uur vliegen weer landt, maar dan in Kenia. Het temperatuurverschil, maar ook de mate van de verlichting van de huizen en de bevolkingsdichtheid. De geur, de speciale geur van Afrika die ik moeilijk kan omschrijven maar direct herkenbaar komt je tegemoet.

In Nairobi moeten we wachten tot 17:00 uur voor het vliegtuig naar Malindi. Maar we hebben een uitje georganiseerd naar weesolifantjes en giraffen. De weesolifanten mochten we aanraken, kregen ter plekke een wasbeurt en werden gevoed. Bij de giraffen stonden we op een plateau ten hoogte van hun hoofd. Daardoor konden we de giraffen voeren. Ze aten uit onze hand. Al met al een geslaagde trip. Daarna nog een vliegreisje van een uur naar Malindi. Daar aangekomen stonden Ria, Fester en hun kinderen op ons te wachten. De specifieke bus, zo’n jaren vijftig bus met Timety, onze begeleider tijdens deze reis en de chauffeur, George, waren er ook al.

Eindelijk aangekomen in ons verblijf wilde iedereen snel de koffers uitpakken en onder de douche. Het is hier behoorlijk warm en vochtig. Eten en sommigen gingen direct daarna naar bed. Alles is heel goed verlopen.

We zijn na een jaar voorbereiden in KENIA.