We zijn inmiddels 3 dagen in Ruïru en helemaal geacclimatiseerd. Al kan ik nog steeds niet wennen aan het hurktoilet op de vrouwenslaapzaal.

Vandaag verhuizen de lagere schoolkinderen uit Ruïru eindelijk naar hun nieuwe thuis. De kinderen worden verdeeld over de weeshuizen in Malindi en Nyamira. We zwaaien de kinderen uit voordat ze aan hun lange busreis beginnen. Jolande, Bettine, Ruud en Antoine hadden hun nieuwsgierigheid niet in de hand en wagen zich in de bussen. Daar constateren ze dat de kinderen op, over en onder elkaar liggen. We stellen ons voor hoe de bussen ruiken en ogen na een reis van 10 uur. Spontaan krijg ik medelijden met de buschauffeurs. Het uitzwaaien van de kinderen geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant zijn de kinderen razend enthousiast en kijken ze uit naar een nieuw avontuur. Ze hebben hun zondagse kleding aangetrokken en praten honderduit. Tegelijkertijd bekruipt mij het gevoel dat de kinderen morgen in een ander weeshuis wakker worden, zonder dat ze daar zelf ook maar iets over te zeggen hebben. Geen ouders die de kinderen uitzwaaien voor de lange reis, maar jongens en meisjes die van elkaar afscheid nemen omdat ze zijn toegewezen aan verschillende weeshuizen. Ook de mama’s, klusjesman Julius en de kok hebben het even moeilijk, al zie je niks aan hen. Ina vraagt aan een mama hoe ze zich voelt: ‘I have strange feelings inside, but I have to be strong for the children’. Zij kennen sommige kinderen al van kleins af aan, en moeten nu afscheid nemen. Misschien zien ze de kinderen ooit weer als ze naar de High school gaan. Nog voordat de bussen vertrekken, rennen een aantal kinderen naar de wc’s voor een laatste sanitaire stop. Dan vertrekken de bussen, en wij zwaaien… totdat we ze niet meer kunnen zien. We blijven achter met de High school leerlingen, op een stil terrein.

Na het uitzwaaien en voordat Ria Fennema op het vliegtuig naar Malindi stapt, evalueren we de afgelopen anderhalve week. We hebben een open gesprek waarbij verschillende onderwerpen aan bod komen. Na de evaluatie gaat iedereen weer vol enthousiasme aan het werk. In de brandende zon gaan Marja, Yneke en Erik en met volle overgave aan de slag met het hek. Waarbij met name Marja en Yneke indruk maken met hun vlechttechnieken. Helemaal ongevaarlijk is het werk overigens niet. Alle drie zitten ze aan het einde van de dag onder de schrammen en hebben ze nog net geen zonnesteek opgelopen. Ruud gaat aan de slag met een aantal tieners, Ina, Christina, Evelien, Annika, Bettine, Antoine en ik beginnen met het verven van de ‘dining room’, Jelle maakt foto’s, Jolande doet de administratie (later vergezeld door Antoine) en Gert-Jan heeft zichzelf omgedoopt tot elektricien. Gert-Jan is de ‘wonderman’ van de groep. Overal waar hij komt is binnen de kortste keren een WIFI netwerk beschikbaar en gaan de lichten branden.

Een zelf gestart project is het ‘wastemanagement’ binnen het weeshuis. Toen we maandagochtend op het terrein aankwamen schrokken we van de hoeveelheid afval dat overal verspreid lag. In heel Kenia ligt overigens afval. Onder het motto ‘een betere wereld begint bij jezelf’, hebben een aantal van ons – met behulp van de kinderen – het afval opgeraapt en verbrand. Annika en Evelien hebben de taak op zich genomen om het ‘wastemanagement’ een structureler karakter te geven, en kwamen dan ook met het idee om afvalbakken te kopen. Deze zijn namelijk niet aanwezig in de tuin van het weeshuis. Jolande en ik zijn de afvalbakken gaan halen bij ons boodschappenrondje in Ruïru.

Boodschappen doen in Kenia is een bijzondere belevenis. De meeste boodschappen doen we hier bij Nakumat (een Keniaanse supermarkt) waar je ongeveer alles kunt kopen: etenswaren, boeken, afvalbakken, levensgrote pannen en een make-up behandeling kunt ondergaan. Het eten is er erg duur en het personeel kijkt wat verveeld voor zich uit. Al lopen ze wel mee naar de auto om onze boodschappen te dragen. Voor groente en fruit gaan we naar de lokale markt. Dit is een ware belevenis met Keniaanse vrouwen die Jolande spontaan gaan knuffelen wanneer zij langskomt en de heerlijkste mango’s, watermeloenen en ananassen verkopen voor een appel en een ei. Ik raad overigens af om de rode pepers te kopen, bij het koken heb ik deze ontpit en fijn gesneden. Vervolgens kon ik de hele avond niet meer stil zitten van de brandende pijn in mijn handen. Na 2 pijnstillers, een Ibuprofen en heel veel boter op mijn handen verminderde de pijn pas rond middernacht.

Aan het einde van de dag nemen we afscheid van Gladys, de weeshuismanager van Malindi (tijdelijk overgekomen naar Ruïri) en de best geklede vrouw die bij Blessed Generations rondloopt. Het is leuk en inspirerend om met haar te praten. Jolande en Gladys spreken af om per email contact te houden. We wensen haar het beste en zwaaien voor de 2e maal vandaag iemand uit.

Veel liefs,
Hilde.