De wekker van mijn telefoon gaat. Ik druk op snooze. Over negen minuten gaat een tweede wekkertoon, dan is het tijd om op te staan. Hier houdt de overeenkomst met een gewone werkdag op. Het is dan een uur of zeven, ik lig bovenop de dekens behoorlijk plakkerig in bed, onder een klamboe. De airco doet het nog steeds niet, ondanks dat er gisteren iemand twee uur mee bezig is geweest. Zodadelijk nog maar een keer klagen bij de receptie, maar eerst ontbijten.

Zoals jullie al in eerdere blogs van mijn reisgenoten hebben kunnen lezen ben ik in Kenia, samen met 13 anderen uit de Oosterkerk. Op werkvakantie, om vrijwilligerswerk te doen bij Blessed Generation. Op dit moment zitten we in Malindi.

Nadat de wekker voor de tweede keer is gegaan sta ik op. Na een korte douche loop ik, inmiddels ook aangekleed, naar de buren. Dat zijn niet geheel toevallig mijn reisgenoten. Alle maaltijden gebruiken we daar gezamenlijk. In dat appartement staat de doos met sponsorkaarten. Op de laatste drie van mijn setje plak ik nog een postzegel en zet ze in de doos.

Het klaarmaken van het ontbijt begint een gestroomlijnd proces te worden, de hoeveelheid koffie (opgeschonken filterkoffiepot), thee en gekookte eitjes, gesneden vers fruit en toast is inmiddels redelijk afgestemd op de behoefte en door de ontbijtploeg ook op tijd klaargezet.

Ik wil voor het ontbijt ook de foto’s nog even uitzoeken, maar ook vandaag gaat het niet lukken. Want inmiddels is het kwart voor acht, tijd om aan tafel te gaan. Met een half uurtje zit alles er in en ruimen we gezamenlijk af. De afwasploeg doet de rest. Een kwartiertje later stappen we de bus in om in een half uurtje naar het terrein van Blessed Generation te hobbelen. Letterlijk hobbelen, want hoewel we een stukje asfalt op de route hebben, wat ook best aardig is, is een groot deel onverhard met de bijkomende hobbels en kuilen. Van links naar rechts slingerend probeert onze vaste chauffeur de ergsten te ontwijken, maar kan daarbij niet voorkomen dat we ons deel ontvangen.

Bij Blessed Generation Malindi aangekomen besef ik me dat dit onze laatste dag daar is. In die paar dagen tijd hebben we veel gedaan en ook veel contacten opgedaan met de staf en de kinderen.

De afgelopen dagen zijn we bezig geweest met het repareren van schoolbankjes en bij één gebouw het horgaas te vervangen en daarbij ook gelijk de afdeklatjes te vervangen of te schilderen. Daarnaast willen we nog wat douchekoppen vervangen en enkele meegenomen laptops die we daar achterlaten te installeren.

Uit de bus gestapt loop ik eerst naar Julius, de klusjesman. Hij is al aan het werk op de plek op het terrein waar we de afgelopen dagen zijn bezig geweest.e Enkele dagen geleden zorgde hij nog wat irritatie in onze groep, doordat niet altijd alle benodigde spullen aanwezig zijn wat resulteert in duimen draaien. En daar zijn we niet voor gekomen. Inmiddels begrijpen we elkaar en zorgt hij dat alle benodigde spullen op tijd aanwezig zijn. Typisch puntje van communicatie en verwachtingen.

Deze ochtend wordt verdergegaan met het horgaas en uiteindelijk zit alles erop (vast met spijkers). Anderen schuren de afdeklatjes of verven de oude nog een keer. Weer anderen uit de groep installeren laptops of repareren stoelen uit the new dininghal. Weer anderen zijn op out-reach, dat ga ik vanmiddag. Ik ga eerst samen met Yneke de nieuwe afdeklatjes schuren, die, tot grote frustratie van Yn, een mooi reliëfje hebben.

Nahet schuren van de afdeklatjes schroef ik de nieuw gekochte plastic douchekop op het schroefdraad in de douche bij de jongensslaapplaatsen. Ik loop Mirjam, een van de stafmedewerkers, tegen het lijf. Ik informeer of hoe het examen wat ze gisteren had was gegaan. Ze denkt het te hebben gehaald. We praten nog wat over ons werk en zorgverzekeringen en nog wat andere dingetjes, als ik na drie keer te hebben gezegd dat ik toch echt weer moet gaan klussen, echt ga.

Ik ga samen met Antoine de deur van de douchen gaan afhangen, die we er gisteren of eergisteren hebben uitgehaald om het rotte deel er af te zagen. Ook daar een lichte frustratie, maar deze keer bij mij. Het hout dat hier in Kenia wordt gebruikt is keihard tropisch hardhout. De schroeven daarentegen zijn van belabberde kwaliteit. De gleuf is ondiep, zit zelden in het midden en de schroeven ze zijn zo hard dat ze nog net niet buigen als je er naar kijkt, met als gevolg erg veel kapotgedraaide schroefdoppen aan schroeven die vastzitten in het hout. Een bron van frustratie dus. Vooraf een gaatje maken voor de schroef met een spijker levert evenzoveel kromme spijkers, en dat wil je niet in een land waar materialen relatief duur en arbeid goedkoop is. Een boor met een diameter onder 6 mm is er niet, dus dat is ook geen optie. Uiteindelijk lukt het niet voor de lunch om de deur af te hangen.

Als het tijd is voor de lunch loop ik naar het kantoor van Ria (ik weet niet meer waarom) en raak met haar aan de praat over wat BG allemaal doet. Echt indrukwekkend, met als gevolg dat ik de dagelijkse lunch met de kinderen in the new dininghall (witte rijst met bruine bonen) mis. Gelukkig wordt er een bordje voor me gehaald. Na de lunch is er een afscheid in the new dininghall, waar ik, al etend van de rijst en bonen, heenloop. Alle kinderen zijn aanwezig in de zaal. We worden uitbundig toegezongen, bedankt en ook wij mogen een lied zingen. Antoine bedankt ook de staf en de kinderen voor de gastvrijheid en goede contacten. De kinderen worden getrakteerd op een frisdrank, voor ons zo gewoon, voor hen een ware traktatie.

Als de eerste flesjes zijn uitgedeeld gaan Erik, Evelien, Christina en ik de zaal uit om naar de auto te gaan voor de out-reach. De anderen gaan verder met klussen. Waarschijnlijk net als de vorige dagen geholpen door de oudste leerlingen.

George, een bijzonder aardige man, is onze chauffeur. We gaan bij een aantal adressen langs, enkele schrijnend. Het gaat altijd om weeskinderen en een (over)grootmoeder. We brengen daar een zak met goederen (zie eerdere blogs) en zijn altijd welkom in hun huis. Vaak lijken deze erg op elkaar. In een aantal gevallen wordt ook een microkrediet verschaft (ca. EUR 250) en kunnen ze een handeltje beginnen. Dit mogen ze zelf verzinnen en opstarten, het plan moet wel worden goedgekeurd. Er gebeuren mooie dingen. Zo heeft iemand twee geiten gekocht en heeft er nu een stuk of twintig, genoeg om een stel te verkopen en een koe te kopen. Geweldig toch dat je met zo weinig een mooie toekomst voor jezelf kan creëren!

We hebben ook erg gelachen. Bij een van de huizen waar we een pakket afgaven vroeg ik aan de stiefmoeder waar ze water vandaan haalde om te koken. Ze bestond geen Engels, en hoewel ik een handjevol woorden Swahili ken, is dat lang niet genoeg om dat aan haar te vragen. We lopen naar George, die zowel Swahili als Engels spreekt en ze legt het verhaal uit. Er zitten ook nog andere mensen bij. Hilariteit alom (misschien had je er bij moeten zijn).

Na de vraag of ik een vrouw heb (die heb ik bij me) heeft ze Christina  van me afgepakt en wilde met mij mee nar Nederland, omdat ik zo’n goede man was (ik had de zakken met voedsel voor haar gedragen). Gelukkig kreeg ik Christina even later weer van haar terug. Daarna geef ik haar mijn camera en vraag haar om een foto van ons te maken. Ik denk dat ze nog nooit eerder een foto heeft gemaakt. Toen ze eindelijk haar vinger op de knop van de ontspannen had zagen we het al misgaan. En inderdaad het was een foto met vooral lucht. Poging twee leverde een prima foto van ons vier op, waarop ze terecht trots was, zie beide foto’s hieronder.

Na het op een na laatste adres krijgen we pech. Een lekke band door een ijzeren pin naast de weg waaraan een geit kan worden gebonden. Na zo’n 100 kinderen (de nabij liggende school ging uit) en een dik half uur is de band verwisseld en kunnen we verder. De bewonen van ons laatste adres is niet thuis en dus gaan we naar Edens, ons appartementencomplex. De anderen zijn er al. Ze vertellen me dat de afdeklatten op drie ramen zijn teruggeplaatst. De deur hangt, maar kan niet helemaal dicht. Ondanks dat we hard hebben gewerkt en veel hebben gedaan heb ik toch een beetje een onbevredigend gevoel dat we de klus niet hebben kunnen klaren.

Na een duik in het zwembad en een douche ga ik bijna aan tafel. Maar eerst nog even langs de receptie. De niet-werkende airco blijkt geen niet-werkende airco, maar een airco met een niet-werkende afstandsbediening. Ik krijg een vervangend exemplaar. Nu maar hopen dat dit het ook echt is.

Ria en Fester meldt kinderen zijn deze avond bij ons te gast. Erik is deze avond de masterchef en Ria heef samosa en chapatti meegenomen, wat erg goed combineerde met het de gerechten van de chef.

Na de maaltijd nog ‘even’ de blog schrijven en dan de tassen inpakken voor de reis van de komende dagen naar Ruiru (spreek uit als riroe). Evelien, Antoine en Christina gaan hun indrukken met jullie delen.

Kwa Heri (tot ziens), Ruud

PS Het kan zijn dat er de komende dagen geen blog verschijnt. We zijn namelijk op reis van Malindi naar Ruiru. De kans is groot dat we tot zondagavond geen toegang tot internet hebben.

PS2 Ik wil jullie niet onthouden dat Julius de klus van de afdeklatten deze week nog afmaakt. Gelukkig!