Op zondag 22 februari begin ik met het schrijven van deze blog zittend op een steen met uitzicht op de Kilimanjaro, een Maasai in blauwe outfit die naast me tegen zijn fiets staat te leunen, de groep gezellig pratend om me heen en onze bus die op een krik staat. Een krik? Lees dan snel de blog van Christina.

Op zaterdag was het vroeg op. Timothy wilde ons om 7.00 uur bepakt en bezakt in de bus hebben zitten voor een game drive door Tsavo, op zoek naar de leeuw voor Evelien. Met Jolande in de groep en een chef-kok die in één pannetje versie omeletten bakt is dat echter een utopie. Maar goed, om 7.30 uur konden we weg.

Tijdens de game drive konden we wederom genieten van een overvloed aan olifanten. Wat blijven het majestueuze dieren om te aanschouwen, echt indrukwekkend! Ook tijdens de safari is Timothy onze bron gids met kennis van zaken. Toch vragen we ons soms af of alle kleinere ‘hert-achtige’ allemaal wel ‘waterbokken’ zijn. Timothy is hier duidelijk in: “yes, those are waterboks.”

Na de game drive vervolgden we onze weg richting Amboseli. De geasfalteerde weg tussen Mombasa en Nairobi was een ware verademing. In de voorgaande dagen zijn onze ledematen flink op de proef gesteld met alle hobbelwegen. Gelukkig zijn wij de strijd ongeschonden doorgekomen. Over de bus hebben we het even niet… Op de ‘snelweg’ hebben we kennis gemaakt met de Keniaanse manier van transport. In Nederland hebben we diverse spreekwoorden voor gevaarlijke en roekeloze chauffeurs en wat ons betreft kan ‘rijden als een Keniaan’ daaraan worden toegevoegd. Onze chauffeur George hoort gelukkig niet in dat rijtje en kiest zijn inhaalmanoeuvres zorgvuldig uit, zo bevestigt Yneke ons vanuit de front seat. Het openbaar vervoer laat zich op geen enkele wijze vergelijken met dat in Nederland: bussen racen met elkaar om zoveel mogelijk passagiers mee te kunnen nemen en ‘vol is vol’ gaat niet op. Bovenop de bus kan de bagage immers tot zeshoog worden vastgeknoopt.

Rond 14.00 uur komen we ongeschonden aan bij ons ‘hotel:’ een tentenkamp dat nog een stukje luxer is dan die van de vorige nacht. Dat blijkt al uit de natte handdoekjes die we bij aankomst aangereikt krijgen om de stof van ons gezicht en handen af te wassen. Dat blijkt geen onnodige luxe want binnen enkele seconden zijn de witte handdoekjes oranje geworden.

Na de lunch stonden we om 16.00 uur op game drive gegaan. Kort voor vertrek bleken Jolande en Hilde ‘safari-moe’ te zijn en verkozen een middagje zwembad (ja, dat staat er echt) boven de safari. Bij terugkomst bleken de dames het er goed van genomen te hebben met een duo-massage, luieren aan het zwembad en een gin-tonic. Het safari-leven is zwaar…

De rest van de groep ging snel onderweg, hopende nu echt een leeuw te zien. Binnen enkele minuten stonden we voor de toegangspoort tot het park. Timothy ging de kaartjes halen en liet ons in de bus rustig wachten. Rustig? Nou ja, we werden direct belaagd door ca. 10 verkopers in Maasai kleding die ons allerlei prullaria aan probeerde te smeren. Ruud & Christina probeerde de verkopers met een resoluut maar duidelijk “hapana” (Swahili voor “Nee”) af te schepen maar helaas zonder resultaat. Of dat door koppigheid, een gebrek aan kennis van het Swahili of door hun uitgerekte oren kwam is tot op heden onbekend. In een poging ze af te wimpelen gooide Yneke het over een andere boeg met de inmiddels befaamde woorden “I am already voorzien.” Helaas Yneke, “mama” (blijkbaar Swahili voor een ‘vrouw die geen tiener meer is’ bleek van alle kanten bestookt te worden. De effectieve manier hebben we toch gevonden: ramen dicht, omdraaien en negeren. In Malindi waren we immers al op succesvolle souvenirs jacht geweest.

Na een kwartier formulieren, procedures en andere bureaucratische bezigheden mochten we Amboseli in. Tijdens de game drive konden we nr. 2 van de big five bijschrijven en we hadden mazzel: niet één maar een hele kudde buffels. Tijdens de drive kregen we ook vele zebra’s, gnoe’s, impala’s, waterbokken, Thompson gazelles, bavianen en olifanten te zien. Maar helaas, ook vandaag geen leeuwen…Het toetje kwam, zoals goed gebruikelijk is, aan het einde. De wolken verdwenen en de majestueuze Kilimanjaro werd zichtbaar. In combinatie met een voortreffelijke zonsondergang, zoals velen ze bij Out of Africa, hebben gezien, was het een safari die we voor lange tijd zullen heugen.

Terug in het tentenkamp gingen de meeste zich opfrissen onder een warme of lauwwarme douche. Gert-Jan en Antoine besloten de douche nog even uit te stellen door een korte duik in het inmiddels gesloten en donkere zwembad. Omstreeks 20.00 uur zaten we allen fris en fruitig aan tafel. Na wederom een uitgebreid diner – ‘geniet er maar van, na morgen zitten we spartaans in Ruiru’ – kwam het slotstuk van de avond: een traditionele dans van de Maasai.

Even daarvoor hadden Annika en Evelien al een ontmoeting met een Maasai die, compleet met speer, op wacht stond voor het toilet. De dames hadden even nodig voordat ze genoeg moed hadden verzameld voor hun broodnodige sanitaire stop. Voor Annika was de schrik nog niet bekomen want zittend om het kampvuur bezorgden de hoge gillen van de ‘zingende Maasai’ haar opnieuw de stuipen op het lijf.

Na een uitgebreid gebed begonnen de Maasai aan de uitvoering van hun drie verschillende dansen. In alle eerlijkheid kon ik het verschil tussen de drie niet ontdekken maar bij nummer twee mochten we ook meedoen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen dus: hup, hand in hand met een Maasai soepel door de knietjes en lekker de lucht in springen onder begeleiding van hun ‘heuh heuh’ zang. Toen het eerste schaap over de dam was volgenden ook Erik, Ina, Hilde en zelfs Annika het voorbeeld van Antoine om met de Maasai te dansen. De anticlimax van de voorstelling kwam tijdens het derde nummer toen een van hen met de pet rond ging. Het merendeel van ons had de portemonnee in de tent liggen maar gelukkig was daar Hilde die per ongeluk twee euro gaf (in haar beleving was 1 euro meer dan voldoende maar het donker had ze de verkeerde munt te pakken). Heel internationaal zijn de Maasai nog niet want ze wilde ‘change’ naar de Keniaanse Shilling. Na bijna de hele groep rond te zijn gegaan was Evelien de grote redder van deze meneer.

We besloten de avond met één of twee drankjes/cocktails in de bar. De laatste borrelaars ‘Hilde, Erik, Jolande en Antoine werden door het uitschakelen van de generator resoluut naar hun tent gewezen. Op weg naar een nieuwe dag…

Groetjes,
Antoine